Maandag 3 januari zijn we al vroeg op weg naar Rotorua waar we 'smiddags een SkyDive hebben geboekt bij NZone. Jazeker, een SkyDive. Dat is iets anders dat een SkyJump. De Jump gaat vanaf de SkyTower en de Dive gaat uit een vliegtuigje.
Als we in Auckland over de brug naar het zuiden rijden zijn we getuige van een echte politie achtervolging. We worden met hoge snelheid ingehaald door een grijze auto, direct gevolgd door vier politieauto's. We schrikken ons lam. De grijze auto haalt links en rechts andere wagens in. Even later volgen nog enkele politieauto's en een motor. Die laatste stoppen vlak voor ons het verkeer, trekken hesjes aan leiden het verkeer naar één baan. Nog geen 100m voor ons is de grijze wagen tegen de middenberm klemgereden. De bestuurder is net ingerekend. Omdat het zo vlak voor ons gebeurde kunnen we er gelukkig snel langs. Achter ons ontstaat meteen en file. Het is tenslotte nog in de ochtendspits. Tsjonge... Wat je hier zo allemaal meemaakt in NZ... Aan adrenaline geen gebrek!
Als we rijden door Hamilton rijden laat Max ons hun oude huis zien. In de shopping mall waar ze altijd kwamen drinken we een lekkere fruitcoctail bij een Japanse zaak.
In Rotorua rijden we wat rond. De zwavellucht is wel even wennen. We kijken naar wat mudpools en warmwaterpools. Later blijkt dat hier de hotwaterpool was waar met kerst een jongen in gevallen was. Hij was over zijn hele lijf verbrand en is in het ziekenhuis bezweken. Hij zal wel over een hekje zijn geklommen, want overal staan hekjes zodat je er niet zo maar in kan lopen.
Bij het vliegveld aangekomen worden we meteen klaargemaakt voor onze sprong. Jonas en ik springen. Voor mij is het inmiddels de derde SkyDive en ik begin het steeds leuker te vinden. Voor het eerst dat ik nauwelijks zenuwen vooraf voel. Ik voel wel mee met Jonas want op weg naar de sprong doet hij het bijna in z'n broek. Even belangrijk te weten voor de thuisblijvers: niemand dwingt Jonas dit te doen. Hij wil het echt zelf hoor! Maar het is tegelijkertijd best eng.
De begeleider van Jonas heet Matty en hij heeft zijn eigen privé cameraman bij zich voor een film en foto's. Ik spring met instructeur Mike. Het vliegtuig gaat speciaal voor ons. Géén andere springers in onze vlucht.
Max filmt ons bij vertrek en al snel sluit de glazen deur waardoor ik tijdens het stijgen een fantastisch uitzicht heb over het vulkanische gebied rond Rotorua. Het vliegtuigje klimt behoorlijk stijl en al snel zitten we op 12000 voet. Ik spring als eerste. Fantastisch wat een val. Eerst ondersteboven en op m'n rug neem ik afscheid van het vliegtuig en zie de cameraman naar buiten gaan. Binnen een paar seconden vallen we zo'n 220 km/u. Als je je mond open doet, krijg je hem nauwelijks meer dicht. Het is compleet helder en ik kan alle kanten op kijken. Ik vlieg! Nou weet ik waarom vogels zoveel fluiten!
De parachute gaat open en even later zie ik Jonas en de cameraman. We zeilen naar Jonas en vliegen vlakbij elkaar. Juist als ik denk: 'als we maar niet te dichtbij komen, stel je voor...' vliegen we parallel op dezelfde hoogte en raakt onze parachute die van Jonas. Ik schrik me rot. Doodeng! Eerst dacht ik dat het per ongeluk was, maar even later doet Mike en Matty hetzelfde weer. Verschillende keren zelfs. Ik kan met Jonas praten.. We schreeuwen naar elkaar, steken onze duimen op. Even later landen we op het grasveldje en Jonas' eerste reactie is: 'dit was absoluut supervet!!'.
Even later rijden we naar ons hotel. Dat hotel blijkt toevallig hetzelfde hotel te zijn als waar Max en ik ook in 2000 waren en waar hij een paar jaar daarvoor met ma en pa is geweest. Hoe is het mogelijk dat we hier toevallig geboekt hebben. We waren naar dat hotel op zoek geweest in de hotelgids, maar konden het niet vinden en hadden ook geen idee meer waar het was. Dus uiteindelijk hebben we maar wat geboekt. Puur toevallig dus, want als je weet hoe veel hotels er in Rotorua zijn... Het wordt hier ook wel RotoVegas genoemd. Zal wel komen omdat we bij de a zijn begonnen en we in het Alpine hotel zitten. Het ligt vlak tegenover het Whakarewarewa thermal village waar ik vorig jaar met Robben was. Wij gaan er de volgende dag heen. Een kamer met keukentje, badkamer, slaapkamer en private thermal pool in onze achtertuin.
We installeren ons en gaan 's avonds eten bij Valentines. De plek waar ma zo enthousiast over was toendertijd. Het recept: je betaalt een entreeprijs en kan vervolgens zo veel je wilt opscheppen van het buffet. Er staat van alles. Je kan eten zo veel je wilt. Het valt op dat er ook erg dikke families eten. De familie aan het tafeltje tegenover ons eet volgens ons hier regelmatig. Aan de hoeveelheid keren dat ze opscheppen geloof ik niet dat ze hier dagelijks eten, maar eens per week. Zo veel kan je niet elke dag eten. Onvoorstelbaar wat een buiken hebben die jonge dochters al. Op het ijstoetje van Jonas na houden wij het beschaafd.
Op 4 januari lopen we 's ochtends vroeg vanuit ons hotel naar het Whakarewarewa thermal village. We volgen de 'guided tour' door het dorpje. Zeer bijzonder hoe hier al jaren geleefd wordt door de Maori's. We zien hoe ze koken op geothermische warmte, baden, en zelfs begraven. Verder zien we een enorme geiser die maar niet echt tot een metershoge uitbraak wil overgaan. We horen hem wel rommelen en het geluid doet ons denken aan het vuurwerk van nieuwjaarsnacht dat we zagen van de SkyTower in Auckland. Tot slot gaan we naar een Maori theater. We zien de verschillende Maori dansen en gezangen. Prima show! (
Link naar de site).
's Middags gaan we naar het SkyLine park. We gaan daar voor de 'luge', een soort kruising tussen een skelter en een rodel. We gaan met een gondelbaan naar boven. Daarna krijgen we een helm op en rijden we in kleine luges/skeltertjes over een soort rodelbaan naar beneden. Stuur naar je toe is remmen, goed onthouden!
We doen zo drie afdalingen. Hardstikke leuk. Vooral om met 30gr C na elke afdaling in een skilift te zitten. Het gaat hard naar beneden en tegelijkertijd valt het allemaal wel mee qua risico. Er zijn zelfs ouders die hun kind op schoot mee nemen. (
Link naar de site).
Daarna zouden we gaan zorben. Er zijn twee plekken waar je dat kan doen. Jo vindt ze beiden niet interessant genoeg. dus rijden we door naar wat anders. We komen uit bij QuadZone, waar je met Quads door de natuur kan scheuren. Jonas en Max zijn meteen verkocht. Jo ook omdat je hiervoor in NL minimaal 18 jaar voor moet zijn. De middagtocht is echter al volgeboekt. We besluiten de volgende morgen vroeg om 9:00u te boeken. Als het goed is past het nog net in ons schema.
Bij de 'Mad Butcher' halen we wat heerlijke sirloin steaks en schapen gehakt om in ons hotel hamburgers en een lekker stukje vlees te maken. We hangen wat rond in de Spa en gaan bij tijds naar bed.
Woensdag 5 januari zijn we dus al vroeg op weg naar Quadzone. We krijgen helmen op en een stofbril. Daarna een korte instructie op een crosparcours en 'off we go'. Over een stoffig bergpad de heuvel op. Langs koeien, door vlaaien. De stront van je wielen vliegt je links en rechts om de oren. We rijden door een enorme hoeveelheid stof. Nu weten we ook hoe NZ smaakt! Een groot deel van het parcours gaat door een oerbos. Prachtige bomen, lianen, modderpoelen, varens.
Opeens schiet mijn Quad in een haakse bocht naar links terwijl ik naar rechts stuur. Ik kan het apparaat nog net overeind houden en sta vrijwel meteen stil. De wielophanging was losgeschoten en beide wielen wijzen een andere kant uit. De instructeur repareert hem met een stukje 'no. 8 wire' provisorisch en ik mag op zijn Quad verder. Dat is maar goed ook, want het linkerwiel schiet nog een paar keer los. Na een tocht van ruim een uur zijn we weer terug bij de base. We zitten onder het stof en wassen het ergste eraf in een soort trog. Jonas vond het allemaal supervet.
Meteen weer in de auto en op naar Waitomo. Daar hebben we om 12:45u een blackwater rafting tocht geboekt door de gloeiwormgrotten. We zijn ruim op tijd. Max wilde niet mee en omdat de tocht drie uur duurt, moet hij dus even wachten ;-).
We hijsen ons in wetsuits. Na een klein tochtje met een busje komen we bij de grot aan. Mooie stalagtieten en -mieten. Maar vooral ijskoud water waar we doorheen banjeren. Even later drijven we op een grote zwarte autobinnenband door de grot. Boven ons zien we een indrukwekkende sterrenhemel. Een hemel gevormd door de gloeiende puntjes van de glowworms. Net een sprookje. Heer indrukwekkend en een absolute 'must' voor iedereen die naar NZ gaat. (
Link naar de site).
Aan het eind van de middag rijden we via de Burger King naar huis. Kunnen we weer even bijkomen van al die adventures.
- Posted using BlogPress from my iPad
Location:Rotorua en Waitomo
