Het heeft de hele weg van Milford Sounds naar Queenstown geregend. We komen dinsdagmiddag rond 14:00 aan in Queenstown, en we checken weer in bij the Rydges. Max had bij de boeking ervan begrepen dat we een 40m2 two bedroom appartement zouden krijgen. Dit viel echter tegen, geen two bedrooms, maar alles en iedereen wederom gezellig en knus bij elkaar in één kamer met twee grote bedden. We hebben dit keer echter wel een prachtig uitzicht op het meer. We hebben in dit hotel WiFi en vrijwel direct bereikt mij het bericht dat Ernst net is overleden. Ik ben er kapot van.
Anna gaat meteen naar het sportcentrum en wij wachten haar op in de Irish pub.
Als Anna tegen vieren klaar is schijnt de zon warempel weer. We lopen via de pinautomaat naar het boekingkantoor voor de adventures die we vanuit Queenstown willen doen. In elk geval het White water raften en de Shotover jetboat. Of er ook een skydive gedaan kan worden door Olivia hangt van het weer af. Maar als Olivia de Canyon Swing ziet begint ze te twijfelen... Toch liever die swing in plaats van de Skydive? Of allebei? Uiteindelijk besluit ze toch voor de Skydive te gaan. Maaike zal blij zijn, want hoewel de Canyon Swing is wellicht eigenlijk toch een soort verkapte bungee jump...
We eten in een Japans restaurant en winkelen nog wat. In 'the bookstore' zie ik een tijdschrift met zelfs een bekende Nederlander op de cover.
Rond 20:00u gaan al weer naar het hotel en kort daarna gaan we ook slapen.
Woensdagmorgen lopen we, als Anna terug is van haar training, naar het centrum voor de Shotover Wild Water Rafting. Het heeft de afgelopen dagen flink geregend en het beloofd een spektakel te worden. Ook is het een koude dag, maar zo'n 12 graden. Op het weerbericht zien we dat het in Nederland nu zelfs warmer is dan hier! De busrit er naar toe is al uitermate spannend. Het gaat over Skippers Road, een klein bochtig zandweggetje, amper een halve meter breder dan de bus. Aan de ene kant een berghelling en aan de andere kant een ravijn, soms meer dan 100m stijl naar beneden. Geen bermen, geen hekjes of vangrail. Enkel een hevig schuddende bus met een, naar mijn gevoel, veel te snel rijdende chauffeur. Doodeng. Na een rit van zo'n 45 minuten krijgen we instructie en gaan we in de rubber boten. In totaal zijn we met 8 vlotten en er gingen ook 2 kajaks mee voor de veiligheid. Na wat oefenen gaan we de eerste stroomversnelling in en het gaat meteen goed fout. De boot slaat om en voordat we er erg in hebben liggen we in het koude water. Als ik weer boven kom probeer ik lucht te happen, maar wordt weer onder water gedrukt doordat de omgeslagen boot over me heen vaart. Ik hap een flinke slok water en ben vrijwel meteen buiten adem. Even later kan ik me vasthouden aan een rotsblok en blijf even hangen in het snelstromende water. De gidsen van de andere boten staan snel op de rotsen om ons uit het water te trekken. Als ik op een rotsblok lig zie ik Olivia achter me uit het water getrokken worden. Ze hadden een reddingslijn naar haar gegooid, maar die was om haar heen gewikkeld, zodat er niet aan getrokken kon worden. Gelukkig ging alles goed en stond ze even later naast me op een rotsblok. Pas toen zag ik dat mijn hand bloedde. Ik heb blijkbaar ergens een scherpe rots geraakt en mijn vinger bloedde hevig. Later bleek het gelukkig mee te vallen. Het velletje van mijn knokkel lag open, een snee in de palm van mijn hand, een blauwe duimnagel, de andere duimnagel gescheurd en nog een wond bovenop op mijn hand. Olivia had gelukkig niets.
De gidsen van de andere vlotten hielpen meteen vanaf de wal en uit hun druk gepraat maakten we op dat ze er zelf ook behoorlijk van geschrokken waren. De jongen die vlak voor me kn het water lag was bijna een onderwatergrot ingedreven. Als ik me niet vast had kunnen houden was ik op hem gedreven en had hem er zo ingeduwd. Als je in zo'n gat terecht hoorden we later, komt is het bijna zeker afgelopen en verdrink je. Maar waar was Anna? We gingen als passagier in twee andere vlotten en een paar honderd meter verder vonden we ons vlot weer. Anna en de andere passagiers waren er ook en ze waren gelukkig ongedeerd. Eén van de gidsen met een verbandtrommel kon mijn vinger verbinden. Daarna ging er nog wat tape omheen tegen het water en we konden weer in ons eigen vlot stappen om de reis te vervolgen. We waren er allemaal behoorlijk van geschrokken en het vervolg van de tocht roeide iedereen wat hij/zij kon. Wij sloegen gelukkig daarna niet meer om en konden alle stroomversnellingen en watervallen goed aan. We botsten nog een keer hard tegen een rots aan en daarbij brak Olivia's paddel alsof het een lucifertje was.
We zagen nog diverse andere rubberboten omslaan. Zelfs de laatste waterval, waar ik een paar jaar geleden met Robben ben omgeslagen, kwamen we goed door. Voor een impressie: er heeft iemand vorig jaar een leuk
filmpje van gemaakt. Er ging bij ons echter veel meer water door de rivier en het was veel ruiger.
Max stond bij de aankomst ons op te wachten en alle verhalen kwamen los. We doen snel de wetsuits uit, trekken droge kleren aan en worden langzaam weer warm. Mijn hand werd nog ontsmet en met pleisters afgeplakt. Ik kreeg nog een zak ijs mee omdat mijn vinger al wat dik en blauw werd. 's Avonds hebben we lekker gegeten bij Winnies Pizzabar.
Donderdagmorgen is het weer gelukkig weer beter. Mijn vinger voelt weer wat beter, maar mijn heup is hardstikke stijf en pijnlijk. We gaan om 11:00u weer naar Arthur's Point om in een jetboot over de Shotover rivier te racen. Zie ook:
shotoverjet.com een spectaculaire tocht waarbij we maar centimeters van de rotspunten blijven.
Met supersnelle bootjes die door twee jets aangedreven wordt. De jetaandrijving is overigens een Nieuw Zeelandse uitvinding (Hamilton Jets) en ze zijn ermee uiterst wendbaar. Regelmatig maken we surfend over de snelle rivier een 360 graden draai. Zo'n bootje beschikt over 2x350pk en racet met zo'n 80km per uur over de snelstromende Shotover rivier. Een tochtje duurt een klein half uur en er gaat dan zo'n 40 liter brandstof doorheen.
Daarna gaan we naar NZone, waar Olivia zich klaarmaakt voor een Skydive met een vrije val vanaf 12000 voet. Na alle formaliteiten en instructie op het NZone kantoor in de stad, worden we met een busje vervoerd naar een vliegveldje waar we al snel een vliegtuigje zien landen. De lucht is prachtig blauw en de besneeuwde bergtoppen van the Remarkables (Mount Doom) zien er prachtig uit. Olivia is net als elke andere springer best zenuwachtig, maar wil nog wel even poseren voor het bord van Nzone.
Net als Olivia in een pak gehesen moet worden, komt het bericht dat vanaf dat moment alle sprongen gecanceld zijn wegens te harde wind. We kunnen het nauwelijks geloven, voor het eerst sinds dagen hebben we een blauwe lucht en nu waait het te hard! De teleurstelling voor Olivia is erg groot.
Ze was er geestelijk al helemaal op voorbereid en dan dit...
Even later rijden we weer in het busje terug naar het centrum van Queenstown. Daar willen ze graag een nieuwe afspraak maken met ons voor de volgende dag, maar dan vertrekken we al vroeg om op tijd in Christchurch te zijn voor onze retourvlucht naar Auckland. Jammer, maar helaas. We zullen over een paar dagen het opnieuw proberen op het Noordereiland.
We treffen Max en Anna weer in de Irish pub en gaan daarna naar de FergieBurger. We hebben er al verschillende keren een lange wachtrij voor de deur zien staan.
We treffen er een Nederlands meisje in de bediening die zelf ook niet helemaal begrijpt waarom het er telkens zo druk is. Marlies uit Texel woont hier inmiddels een jaar en wil graag met me op de foto. De FergieBurger is open van 8:00am tot 5:00am en het is er altijd druk. Het hele jaar door staan de bezoekers in de rij. Het is één van de must-do's geworden van Queenstown. Eenmaal in het hotel gaan de dames nog even zwemmen en Max gaat in de spa. Ik blijf vanwege de verwondingen op mijn vinger en hand droog en geniet nog wat van het zonnetje en een gingerbeer. Ik post er deze blogupdate.
- wordt vervolgd...
Location:Queenstown
