de. terugreis

Zaterdagmorgen gaat de wekker al om 6:00u. Snel ontbijten, de koffers dicht en off we go. We worden door Max, Sarah en Anna in twee auto's naar het vliegveld gereden. Bij het bagage inchecken staan we enige tijd in een verkeerde rij. En als we erachter komen moeten we weer helemaal achteraan sluiten. Sarah en Anna gaan ondertussen een kopje koffie dringen en Max vergezeld ons in de rij. Op zijn advies haal ik m'n nagelschaartje nog uit mijn handbagage en Olivia doet mijn schaartje in haar koffer.


Onze koffers zijn 22,1 en 22,6 kg. Net voldoende dus om niet te hoeven bijbetalen.
Even later nemen we afscheid en lopen we door de douane. Olivia heeft de boardingpassen nodig want er is iets met haar handbagage. Even later nemen ze de schaar die in Olivia's etui zat in beslag. Prompt wordt ik nog eens gefouilleerd. Gelukkig mogen we erna verder. Op naar de taxfree drankwinkel waar we een flesje bitter willen kopen. Het is een klein flesje waarvan je een paar druppeltjes in een glas lemon/lime doet om een lemon, lime & bitter te krijgen. Maar omdat een klein flesje in de slijter maar liefst $40 kostte, dachten we het wel taxfree op het vliegveld te halen. Maar helaas pindakaas, dat hebben ze niet. Hadden we het toch maar bij de slijter moeten kopen. Ik geloof nooit dat ze zoiets in Nederland hebben, maar we zullen het zien. We kopen al vast een dosis Zuid Koreaanse Won's om straks in Seoul een en ander te kunnen betalen.
Nog even naar het toilet en we kunnen boarden in de 747-400 van Korean Air. Aan boord zit Olivia zou Olivia aan het raam kunne zitten, maar precies op onze rij (rij 33) zit geen raampje maar een blind paneel. Qua eten besteld Olivia 'western food' omdat ze het Koreaanse eten op de heenweg niet lekker vond. Ze krijgt 'beef' maar ook dat smaakt haar maar half. Ik bestel een Koreaanse maaltijd genaamd Bibimbap met een miso soep. Ik kijk hoe mijn buurman eea klaarmaakt en knijp er, net als hij een hele tube pepersaus over, sesamolie erbij, mengen en genieten maar.
Qua films kijk ik naar 'Blue Jasmine' met Alec Baldwin en Cate Blanchett die zojuist een award gewonnen heeft en nar 'Stuck in love' met Greg Kinnear en Jennifer Connely. Olivia maakt haar huiswerk en even later slaapt ze als een roos. Mij lukt het niet om in slaap te komen, dus luister ik maar naar wat muziek met m'n ogen dicht. De Arctic Monkeys / AM en Paul Mc.Cartney / New. Het tweede deel van de laatste plaat is best wel grappige muziek. Tsjonge wat duurt zo'n vlucht lang. Nog maar een film dan: Rush, een film over Niki Lauda en James Hunt. Een spectaculaire film over het formule 1 racejaar 1976. Het jaar warin ik zelf veel van de races heb gezien als 15 jaar oud jongetje met een plakboek van alle racers op schoot voor de TV. Met deze film heb ik dat kampioenschap herbeleefd, inclusief het ongeval van Lauda en zijn spectaculaire come-back.
We landen na om 17:30 lokale tijd in Seoul Incheon (21:30 NZ tijd). De douane wil mijn vingerafdrukken en foto. Daarna mogen we door. Daarna lopen we nog ver om de lockers te vinden waar we onze bagage achter kunnen laten. We kunnen ze niet vinden en besluiten maar om de handbagage mee te nemen en met de bus naar het centrum te gaan. De rit duurt ongeveer een uur en gaat over een enorm lange brug die we vanuit de lucht al gezien hadden. We stappen rond 20:00u lokale tijd uit nabij het stadsdeel Insadong. We hebben het inmiddels gehad en besluiten bij het eerste de beste hotel naar binnen te gaan en een kamer te betrekken. Het is het Bando hotel met goedkope en erg kleine kamertjes. Een groot bed met een erg harde matras en een eigen badkamertje. Alles ziet er schoon uit en we pakken onze spullen uit, trekken alle kleren die we in de handbagage hadden aan want het is hier koud. Even later lopen we door een paar straatjes in de buurt en gaan we naar een ondergronds winkelcentrum, waar het lekker warm is. Olivia vindt alle kledingwinkeltjes prachtig en doet nog wat aankopen. We eten en drinken nog wat in een Koreaanse pub, war ze een engelse kaart hebben. Olivia besteld een slushpuppy en ze krijgt een kan van maar liefst één liter. Er zit alleen alcohol in dus bestellen we er nog maar eentje zonder. We blijven zo lang mogelijk op om een goede nacht in het hotel te maken en zo snel mogelijk in het ritme te komen. Om 11:30 liggen we in bed en al snel slaap ik. Ik word alleen om 4:00u al weer wakker en kan niet meer in slaap komen. Ik luister nog maar wat naar mijn podcasts met m'n ogen dicht. Olivia wilde al om 6 uur opstaan, maar omdat ze nog zo lekker slaapt besluit ik om haar pas om 7:30u wakker te maken.
Ik verbaas me er nog over dat er van de 99 zenders op de TV er geen enkele Engelstalig is.


Met al die Koreaanse tekens krijg je dan weinig mee hier.
We lopen naar de metro en kopen en kaartje vanaf Jonggak naar Seoul Station. Maar welke kant moeten we op? We vragen het een bewaker maar ook in de metro is moeilijk communiceren, want je kan hier geen enkel bord lezen en de Koreanen spreken slecht of helemaal geen Engels.


Op het centraal station aangekomen kopen we vast onze treinkaartjes naar het vliegveld en we maken vervolgens onze laatste Koreaanse Won's op in de Dunkin' Donuts waar we lekker binnen kunnen zitten. Er is warempel WiFi en we sturen nog even een berichtje naar het thuisfront. We besluiten om maar niet verder door de stad te lopen want het is buiten veel te koud. Om 11:30 gaan we met de luxueuze express-train terug naar het vliegveld. De trein rijdt zonder stop ineens door naar het vliegveld. Meer ondergronds dan boven de grond. Ongelofelijk wat hebben ze hier een enorme infra gebouwd de laatste jaren.


Ook het vliegveld is kolossaal groots en mooi. Enorme overkappingen, een binnenijsbaan en vooral veel bling bling nog van de kerst. Bij de bagagecontrole moet Olivia nu haar flesje make-up remover van 125ml inleveren. 100ml is de maximum flesmaat van vloeistoffen. Het maakt dus niets uit dat het flesje maar voor 75% gevuld was. We zijn ermee 3 x mee doorheen gekomen en bij deze laatste gaat het fout. Regels zijn regels hier in Korea. De drankverkoper in Auckland had me al geadviseerd om geen fles wijn te kopen daar, omdat ze die geheid in Korea zouden innemen.
Dit keer heeft Olivia een prachtige plek aan het raam en groot was mijn verbazing dat ze al voor de start het raampje dicht deed. Ze voelde zich nog steeds niet lekker. Gelukkig ging het schermpje even later weer open en hebben we De stad en veel eilandjes mooi zien liggen. Even later hebben we erg veel turbulentie ten oosten van China. Ik eet een dubbele maaltijd want Olivia eet niets. We kijken allebei naar de film 'Malavita' met Robert de Niro en Michelle Pfeiffer. Ik luister nog naar Arcade Fire / Reflector en val gelukkig nog even in slaap. Het is uiteindelijk maar 30 minuten, maar het voelt goed. Als ik wakker wordt zit Olivia huiswerk te maken en ze is enthousiast hoe lang ze het al volgehouden heeft en voelt zich na een stukje pizza weer wat beter.
Ik kijk nog maar naar een film:'Enough Said' en zie dezelfde zonsondergang die Olivia enkele uren eerder heeft gezien.


We zijn 's middags bij daglicht vertrokken, zijn door de draaiing van de aarde ingehaald door de nacht. De rest van de reis was het donker en nu vliegen we weer naar het daglicht toe. Even later landen we op Schiphol. De vakantie is voorbij.


En op Schiphol staat tot onze verrassing Carla ons op te wachten. Ze was met haar vrij reizenkaartje met de trein naar Schiphol gekomen om ons te verwelkomen. Ze was er al de hele dag voor onderweg geweest. Gedrieën rijden we in de trein naar Arnhem, waar Robben ons ophaalt en weer thuis aflevert. Het valt reuze mee met de kou in Nederland, zeker in vergelijking met wat we in Seoul hadden meegemaakt. Nu snel uitpakken en naar bed. Nu is de vakantie echt voorbij. Zo ook voorlopig voor deze blogbijdragen. Tot de volgende keer.

Rotorua -Waitomo - Auckland

Donderdagmorgen gaan we als eerste naar het Maoridorpje in Rotorua met de enorm lange naam. Het is niet eens de langste plaatsnaam want er ligt hier ergens een ander Maoridorpje waarvan de plaatsnaam uit maarliefst 92 letters bestaat. Dit heb ik al eens eerder uitgezocht (zie een eerder blogbijdrage).


We lopen er zonder gids rond want we hebben een goede beschrijving van wat er te zien is (in het Nederlands!). We zien er een spuitende geijser en eten er heerlijke in een stoomhokje gegaarde maiskolven. Midden voor het dorpshuis staan twee mannen met oranje hesjes rond een gat in de straat van ca. 1x1m. Er is juist een nieuw gat in de aardbodem gevallen. Een uurtje later is het gat afgezet met hekken. De bewoners hier verhuizen zelf voortdurend want de aardkorst is hier zo dun dat er regelmatig ook gaten onder de huizen ontstaan. De doden worden hier in tombes bovengronds begraven en op het kerkhof zien we af en toe stoom uit de kieren in de tombes komen. Olivia vindt dit 'creepy'. We krijgen uitleg over hoe ze jurkjes en schorten maken van de flaxbladeren. Daarna is er een voorstelling waarin het beroemde liefdesliedje gespeeld wordt en de Haka zeer indrukwekkend wordt gedaan.


Tussen de middag rijden we naar Waitomo, waar we met de rondleiding van 13:30 meekunnen in de grot. We zien er stalagtieten, stalagmieten en heel erg veel 'glowworms'. Onder in de grot gaan we in een bootje en varen we de grot uit. Ondertussen zien we boven ons een sterrenhemel van glowworms. Iedereen is er stil van.


We nemen daarna nog een kijkje in het blackwater raften. Je gaat dan in een wetsuit in de grotten en spleten (Zie mijn eerdere blogs). Het is er koud en nat en de gedachte dat je er tussen de palingen doormoet is voor Olivia doorslaggevend. Ze wil het niet doen. Ze heeft deze vakantie al voldoende adventures gedaan.
Zodoende rijden we rond 16:00u weg richting Auckland. We stoppen bij de PitaPit in Silverdale voor het avondeten. Olivia koopt er nog wat snuisterijen in de winkel ernaast en als we daarmee klaar zijn is net de ijssalon gesloten. We hadden er nog zo'n heerlijk chocoladeijsje willen eten.. Maar helaas ze zijn net gesloten.
Even later rijden we de oprit bij Max en Sarah naar boven en zit onze tweedaagse trip er al weer op. Sarah komt rond half tien thuis en we kijken nog wat highlights van Monty Python op TV.
Vrijdagmorgen regent het en waait het. Een goed moment om de koffers te pakken, wat extra huiswerk te maken en na te denken over welke kleren we gaan dragen, want het is niet alleen koud straks in Nederland. In Seoul, waar we een lange tussenstop hebben, vriest het zelfs. Het zal wel even wennen zijn, brrr..


Rond 11:00 is het slechte weer hier weer voorbij en de rest van de dag hebben we een blauwe lucht en volop zon. We nemen vast afscheid van het mooie huis waar Max, Sarah en Anna wonen, waar we van hun gastvrijheid mochten genieten deze vakantie. Ondertussen kijk ik alweer uit naar alles waarmee ik maandag mee te maken krijg.


Begin van de middag is het laag tij en gaan we naar de baai waar de grote steen ligt met onze initialen erin. Olivia heeft een krabbertje mee om haar initialen er aan toe te voegen.


We krassen ook Robbens initialen weer wat verder uit, want die zijn wat verweerd. De initialen van Jonas en van mij waren nog duidelijk zichtbaar. Ook die van Max, Sarah en Anna. Die van Floris zouden er ook op moeten staan, maar kon ik niet meer vinden. Wel waren er meer mensen langsgeweest want er stonden dit keer wat onbekende namen bij. We lopen wat langs de waterlijn en zoeken er krabbetjes en mooie schelpen. Daarna lopen we door de haven omdat je daar regelmatig stingrays zou kunnen zien. We zien er echter geen. We eten een verrukkelijk en zeer groot ijsje in de jachthaven. Daarna nog even naar het strand van Army Bay, waar ik voor het laatst deze vakantie in de oceaan duik. Het water is heerlijk. Ik geniet nog even van de zon, maar durf me er niet langer dan 10 minuten aan bloot te stellen zonder sunblock.
Om 16:00u wordt Anna door Max opgehaald van haar roeikamp en om 18:00u halen we de ouders van Sarah op. Ze hebben ons uitgenodigd voor een etentje. Onderweg naar het restaurant Casablanca in Orewa halen we Chris, een vriendje van Anna, op die ook mee-eet. Als we thuis komen spelen we nog een kaartspelletje met de ouders van Sarah en nemen we daarna afscheid. Onze vakantie in NZ zit er nu echt op.
We gaan vroeg naar bed want zaterdagmorgen staan we al om 6:00 op om naar het vliegveld te gaan.

- wordt vervolgd...

Location:Auckland

Hobbiton - Rotorua

De show van het medium Debb Webber op dinsdagavond was een grote tegenvaller. Het was voor het eerst dat ik zoiets meemaakte. Ik had gehoopt op iets onverklaarbaars, iets bijzonders, maar helaas. Het was in de Countryclub bloedheet en het publiek bestond voornamelijk uit vrouwen van middelbare leeftijd. Het ging al fout bij de eerste vrouw die ze uit het publiek pikte. Geen van de antwoorden waren raak. Pas bij de vierde die ze uit het publiek pikte kwamen een paar goede antwoorden. Deze vierde dame reageerde dan ook wel erg heftig met haar hoord als een antwoord goed of noet goed was. Debb vertelde steeds dat ze berichten doorkreeg van iemand die overleden was. Ze ging vervolgen in vraag en antwoord vissen wie het zou kunnen zijn. Een overleden vader, moeder, opa, oma...Ze zag dan bijvoorbeeld dat er problemen waren met lopen, artrose, knieën, en haar 'slachtoffers' zochten er wel iemand bij in de familie waarbij de kenmerken pasten. En als ze dat dan zeiden, borduurde Debb daar weer op door. Halverwege kreeg ik zin in een koud biertje en toen ik Max aanbood er eentje voor hem te halen in de bar naast deze bijeenkomst, bleek Max er ook niet veel aan te vinden en besloten we in de pauze omstreeks 9:00pm weer te vertrekken en er thuis maar eentje te nemen. We waren niet de enige die in de pauze gingen. Later vertelde Sarah, dat je er ook echt in moet geloven wil je er wat in zien. Tsja... Waarschijnlijk waren na de pauze er alleen nog mensen over die er echt in geloofde, dus je mag aannemen dat de show na de pauze een stuk beter ging....Zo lust ik er nog wel een!
Woensdagmorgen besluit Max om toch maar niet met ons mee te gaan op onze tweedaagse trip over het Noordereiland. Zodoende vertrek ik 's ochtends samen met Olivia in de auto van Max. Weer even wennen dat links rijden, maar dinsdag met de SkyDive ging het ook goed. Alles went, zelfs links rijden. We pinnen nog even geld en rijden meteen door naar Hobbiton. Het plaatsje waar de Hobbits wonen ligt even voorbij Matamata.


Olivia wilde dit heel graag zien en ze vond het er dan ook fantastisch. We kunnen er om 13:00u met een tour mee en lunchen er in afwachting van de bus lekker in het zonnetje met de boterhammen die we mee hebben genomen. Het is flink warm geworden, zo'n 24 graden. De bus leidt ons over Alexanders Farm, een schapenboerderij van zo'n 50 hectare naar Hobbiton. Hobbits hebben we overigens niet gezien ;). Met de komst van Peter Jackson, de regisseur van the Lord of the Rings en the Hobbit, is het heuvelachtige stukje weiland op de boerderij veranderd in een topattractie. Er rijden bussen af en aan en het is er een drukte van jewelste. Even later lopen we door de poort en komen zien we de eerste Hobbithuisjes. Zo schattig. Ze zijn er in verschillende groottes gemaakt om spelers van de film soms groot te laten lijken, soms klein. Er zijn zeer veel huisjes gebouwd voor de films. We kunnen er bij eentje naar binnen.


Boven op de heuvel staat boven het huisje van Bilbo Balings een grote eikenboom met zo'n 200.000 blaadjes. Deze boom is geen echte boom, maar nep. Hij is van staaldraad en latex en de blaadjes zijn stuk voor stuk opgehangen. Toen ze eenmaal hingen en de filmset terug zou komen voor de opnames bleek dat de blaadjes in de tussentijd verkleurd waren door de zon. Ze zijn toen stuk voor stuk overgeverfd in de juiste kleur.


Op de grote feestweide staat de gigantische feestboom (wel echt). De weide zelf was oorspronkelijk een paar meter lager en was een groot moeras dat ze voor de film hebben gedempt en opgehoogd. We lopen er zo'n anderhalf uur rond en sluiten af met een biertje in het Hobbitcafé 'the Green Dragon'.


Daarna worden we door de bus over de schapenboerderij naar de ingang van het park vervoerd. Wat was dat grappig om zo over de filmset te kunnen lopen. Omdat ik in de haast vanmorgen slechts één T-shirt in m'n tas had gestopt, hebben we een goede reden om in het winkeltje een Hobbitshirt te kopen.
Rond 15:30u rijden we naar Rotorua, waar we even stilstaan bij de Zorb. Olivia vindt dit wat tegenvallen en wil snel verder.


Even later lopen we tussen de mudpools en de stoomwolken in het park in het centrum van Rotorua. De zwavellucht hangt hier overal. We lopen nog een rondje bij het museum dat gekenmerkt wordt door de vakwerk muren en torentjes.


Daarna zoeken we rond 17:00u een hotel en even later lopen we door de hoofdstraat naar de Pig & Whistle, een pub waar je lekker kan eten en waar ze het heerlijke Ierse bier Kilkenny tappen. Olivia bestelt een grote fish & chips en ik een 'leg of lamb'. We besluiten na deze vakantie maar weer wat aan de lijn te gaan doen...
Terug in ons hotel zwemmen we heerlijk in het warme zwembad. Ik probeer er ook nog de zwavelachtige hotpools uit. Daarna gaan we naar onze kamer en kijken we naar de film 'the kings speech'. Halverwege val ik echter al in slaap en wordt die nacht nog verschillende keren door Olivia gewekt omdat ik zou snurken. Raar hoor, want ik hoorde er zelf helemaal niets van. We hebben de laatste paar dagen allebei last van een verstopte neus, worden we verkouden? Of beginnen we last te krijgen van allergie? Donderdagmorgen wordt ik wakker van Olivia die 'zwaar ademt'. Ik besluit er maar uit te gaan en te douchen, scheren en met een kopje thee aan m'n blog verder te schrijven. Ik laat Olivia maar lekker uitslapen, ze is de afgelopen nacht ook zo vaak wakker geweest... Om 9:15u besluit ik voorzichtig de gordijnen open te trekken en wordt ze langzaam wakker.


- wordt vervolgd...

Auckland Memorial & Skydive

Maandag middag gaan Oliva, Max en ik naar het Auckland Museum. Onderweg bij het museum rijden we langs de garage waar Max een afspraak maakt voor de keuring van zijn motor op de dinsdagmorgen, precies als Olivia zou springen... De skydive is al zo vaak niet doorgegaan en Max verwacht dat het nu wel weer niet door zal gaan. Maar als de sprong dinsdagmorgen wel doorgaat zullen Olivia en ik dan met z'n tweetjes naar het vliegveld moeten. Onderweg naar Auckland zegt Max dat hij eigenlijk helemaal geen zin om in zijn vakantie naar zijn werk te gaan.


Eenmaal in het museum aangekomen geeft hij ons een super rondleiding. We maken er ook een Maori show mee die afgesloten wordt met de Haka. Zeer indrukwekkend.
Daarna gaan we nog naar een paar surfwinkels (de beach club) omdat Olivia een broek wil kopen. Helaas vindt ze niet de juiste aanbieding. We eten met z'n drieën bij PitaPit in Silverdale, waar Max een vaste klant is. We sluiten de maaltijd af met een overheerlijk ijsje bij de buurman.
Dinsdagmorgen bel ik zoals afgesproken om 8:30u met skydiveauckand om te kijken of de sprong van Olivia om 10:00u doorgaat. Er bestaat op dat moment een kans van ca.50% dat de sprong doorgaat. Er hangt wel laaghangende bewolking, maar af en toe zijn er ook opklaringen en is de lucht blauw. Snel een boterham mee, de routebeschrijving in de iPad en daarna rijdt ik met Olivia naar het Auckland-West Airport. Als we er aangekomen is de lucht blauw en iedereen verwacht dat er snel besprongen kan worden.


Even later komen nog meer springers en samen krijgen we een instructie. Je kan hier hoger dan bij NZone, namelijk vanaf 9.000, 13.000 en maar liefst 16.5000 voet. Aanvankelijk zou Olivia voor de 13.000 voet sprong gaan, maar als ze eenmaal zo ver in de voorbereiding is, besluit ze dat ze de hoogste sprong van 16.500 ft. wil maken. Een hoogte waarbij je zelfs een zuurstofmasker nodig hebt. Na de instructie is de lucht boven ons echter weer bewolkt en moeten we nog lang wachten op de juiste condities.
Kwart voor twaalf is er plotseling groen licht en even later wordt Olivia in een stoere blauwe overal gehesen. Het harnas aan en off she goes.
Ik wacht beneden en het begint steeds harder te waaien. Ik raak in gesprek met een crew van Singapore Airlines die hier twee dagen zijn. Als ik ze vertel dat ik het al eens eerder heb gedaan, vragen ze wat het moeilijkste is van zo'n sprong. Dat is het moment vlak voor de sprong, maar vertel ze ook dat het eigenlijk veel moeilijker is als je eigen dochter springt...











Even later zien we de parachutes naar beneden zweven. Ze landen vanwege de harde wind verder op het vliegveld en komen met een busje terug. Olivia stapt als eerste uit met een 'big smile' op haar gezicht. Wat een stoere meid! Ik vertel haar even later dat ze met haar sprong alle manlijke gezinsleden overtroefd heeft. Ze heeft als enige 'alleen' een tandemsprong gedaan en geen van ons is zo hoog geweest.
Onderweg naar huis stoppen we in Helensville om een PitaPit te scoren. Daarna doen we wat boodschappen voor de bbq 's avonds en eenmaal thuis bekijken we de foto's en de film die we van de sprong hebben laten maken. Het is prachtig. 's Avonds gaan Max en ik naar een voorstelling van een medium/psychic die bekend is van de TV in de Country Club. Olivia en Sarah kijken naar de film 'the internship'.


- wordt vervolgd...

Back in Auckland

Zaterdagmorgen slapen we uit. De aardbeving die we vrijdag op het vliegveld voelden was een redelijk zware en ik zoek het kaartje er nog even bij op: christchurchquakemap.co.nz


Zoals je ziet zijn heer zeer veel aardbevingen. Overigens loopt er een breuklijn dwars door Milford Sounds. De kans op een 'major quake' daar is erg hoog. Anna wordt tussen de middag opgehaald door een vriendje. Het is haar eerste serieuze 'date' waarbij de jongen zich netjes voor komt stellen. Max, Sarah, Olivia en ik gaan naar the mall in Orewa. We kopen er een tas voor Olivia, een mooi shirt en zonnebril voor mij (+2!) en we doen de boodschappen voor de barbecue 's avonds. We drinken er nog een lekkere verse fruitdrank bij Tank. Er staan daar wel 10 medewerkers in serieproductie de vruchten te persen en de drankjes te mixen terwijl je wacht. Anna komt aan het eind van de middag thuis en wordt ze bevraagd hoe het was. Daarna heeft ze een verjaardagsfeestje bij een vriendin. Ze eet dan ook niet mee.


We bewonderen twee flesjes lemon, lime & bitter die bevroren uit de vriezer komen. Ze borrelen als een vulkaan als ze eenmaal op kamertemperatuur komen. We leggen een aantal 'green lipped' mosselen zo rechtstreeks op de barbecue en Sarah en ik eten ze op zonder sausjes.


Ze smaken heerlijk. Veel groter dan onze mosselen. Daarna vlees en een salade. Daar hebben we de hele trip op het zuidereiland naar verlangd.
's Avonds kijken we met Olivia naar de film 'Grown Ups 2' via de appleTV.
Zondagmorgen heb ik een facetime verbinding met onze Rotaryclub die, zaterdagavond de nieuwjaarsreceptie hebben. Ik ben daar live via een groot scherm te zien en via een geluidsinstallatie te horen om mijn opvolger, de in-inkomend voorzitter aan te kondigen. Als ik WP aangekondigd heb kan ik nog zijn speech live meehoren en daarna nemen we weer afscheid. Grappig dat dit zo maar kan vanaf de ander kant van de wereld.
Olivia is zondags weer opgegeven voor een mogelijke SkyDive, maar zijn weer alle vluchten afgelast vanwege de bewolking. Na de windguru en onze agenda's nog eens bekeken te hebben maken we een nieuwe reservering voor dinsdagmorgen 10:00am.
We schrappen de glijbanen van Waiwera uit ons programma omdat het Anna's laatste dag is voor haar roeikamp en kijken 's middags de film 'Forty'. Het is niet echt een meisjesfilm, maar wel leuk.
's Avonds weer een lekkere BBQ met oa mosselen. Daarna spelen we nog een potje monopolie. Wanneer we naar Rotorua en Waitomo is nog steeds niet helemaal duidelijk. We waren van plan het donderdag en vrijdag te doen, maar het ziet ernaar uit dat Sarah geen vrij kan krijgen op de donderdag.
Maandagmorgen vroeg wordt Anna door Max naar haar roeikamp gebracht.


Daarna help ik Max met zijn motor. We wikkelen een nieuwe band om de pijp van de uitlaat. Daardoor blijft de uitlaat langer heet en zou je (nog) neer vermogen hebben. De titanium band kleurt wordt nat gewikkeld en krimpt er omheen als de motor aanstaat en de pijp heet wordt. Het stoomt enorm en kleurt daarna goudkleurig en achteraf vindt Max dat toch niet helemaal passen.
Om 11u heeft Max nog een afspraak en daarna gaan Olivia, Max en ik naar het centrum van Auckland.

- wordt vervolgd...

Back to Auckland

Ik geniet nog van het prachtige uitzicht uit onze kamer in The Rydges.


Op vrijdag 10 januari staan we vroeg op en vertrekken we rond 6:30 richting Christchurch. De zon zit nog achter de bergen en het beloofd een mooie dag te worden. Onderweg passeren we Lake Tekapo waar we een prachtig uitzicht hebben over de besneeuwde bergtoppen met ondermeer Mount Cook (3754m).


We zien onderweg weer veel platgereden Possoms. Om 10:30 stoppen we voor een sanitaire stop in het plaatsje Geraldine. Ernaast is een schattig klein museumpje met veel foto's van de 150 jaar oude geschiedenis van dit plaatsje.
Vlak na het middaguur rijden we Christchurch al binnen. Onze vlucht gaat pas om 17:00, dus er is tijd genoeg om nog even het centrum in te rijden. Midden in het centrum zijn op de vele plekken waar gebouwen zijn afgebroken zat parkeerplaatsen te vinden. We lunchen weer bij de sushi bar, net zoals de eerste dag op het zuidereiland. Daarna wandelen we nog langs een winkelstraat waar ze creatief gebruik hebben gemaakt van containers.


Er zitten allerlei winkeltjes in en er is zelfs een opengesneden container met een barretje erin. We lopen langs de Memorial Bridge al weer redelijk opgeknapt is. De boog was bovenaan gescheurd en verzakt.


Na een complexe hersteloperatie staat hij nu weer recht en is er nauwelijks nog een breuk te zien. Daarna drinken we een Monteith Black op het terrasje van de Pegasus bar in het zonnetje. Olivia krijgt een prachtig kopje chocolademelk.


Het is er zo'n 24 graden en dus lekker warm na al die koude dagen in het zuiden. We brengen onze auto terug bij RentaDent en even later zitten we in de bar op het vliegveld. Terwijl we wachten voelen we een aardbeving. Het hele gebouw schudt, maar niemand hier kijkt ervan op. Er zijn hier zoveel naschokken geweest dat dit heel gewoon is. Volgens Max zijn hier sinds de grote aardbeving zo'n 4000 naschokken geweest, soms meerdere per dag. De meeste heb je niet eens in de gaten, maar deze was wel een redelijke. We konden hem in elk geval goed voelen. We kijken meteen op een site en zien dat het er eentje is geweest van 4,2 op de schaal van Richter, 12 km diep en 20km vanaf Christchurch. Het vliegtuig vertrekt om 17:00u en omstreeks 20:30 zijn we weer thuis waar Sarah een fantastisch lekkere en licht verteerbare maaltijd heeft klaargemaakt.

- wordt vervolgd...

Queenstown Adventures

Het heeft de hele weg van Milford Sounds naar Queenstown geregend. We komen dinsdagmiddag rond 14:00 aan in Queenstown, en we checken weer in bij the Rydges. Max had bij de boeking ervan begrepen dat we een 40m2 two bedroom appartement zouden krijgen. Dit viel echter tegen, geen two bedrooms, maar alles en iedereen wederom gezellig en knus bij elkaar in één kamer met twee grote bedden. We hebben dit keer echter wel een prachtig uitzicht op het meer. We hebben in dit hotel WiFi en vrijwel direct bereikt mij het bericht dat Ernst net is overleden. Ik ben er kapot van.
Anna gaat meteen naar het sportcentrum en wij wachten haar op in de Irish pub.


Als Anna tegen vieren klaar is schijnt de zon warempel weer. We lopen via de pinautomaat naar het boekingkantoor voor de adventures die we vanuit Queenstown willen doen. In elk geval het White water raften en de Shotover jetboat. Of er ook een skydive gedaan kan worden door Olivia hangt van het weer af. Maar als Olivia de Canyon Swing ziet begint ze te twijfelen... Toch liever die swing in plaats van de Skydive? Of allebei? Uiteindelijk besluit ze toch voor de Skydive te gaan. Maaike zal blij zijn, want hoewel de Canyon Swing is wellicht eigenlijk toch een soort verkapte bungee jump...
We eten in een Japans restaurant en winkelen nog wat. In 'the bookstore' zie ik een tijdschrift met zelfs een bekende Nederlander op de cover.


Rond 20:00u gaan al weer naar het hotel en kort daarna gaan we ook slapen.
Woensdagmorgen lopen we, als Anna terug is van haar training, naar het centrum voor de Shotover Wild Water Rafting. Het heeft de afgelopen dagen flink geregend en het beloofd een spektakel te worden. Ook is het een koude dag, maar zo'n 12 graden. Op het weerbericht zien we dat het in Nederland nu zelfs warmer is dan hier! De busrit er naar toe is al uitermate spannend. Het gaat over Skippers Road, een klein bochtig zandweggetje, amper een halve meter breder dan de bus. Aan de ene kant een berghelling en aan de andere kant een ravijn, soms meer dan 100m stijl naar beneden. Geen bermen, geen hekjes of vangrail. Enkel een hevig schuddende bus met een, naar mijn gevoel, veel te snel rijdende chauffeur. Doodeng. Na een rit van zo'n 45 minuten krijgen we instructie en gaan we in de rubber boten. In totaal zijn we met 8 vlotten en er gingen ook 2 kajaks mee voor de veiligheid. Na wat oefenen gaan we de eerste stroomversnelling in en het gaat meteen goed fout. De boot slaat om en voordat we er erg in hebben liggen we in het koude water. Als ik weer boven kom probeer ik lucht te happen, maar wordt weer onder water gedrukt doordat de omgeslagen boot over me heen vaart. Ik hap een flinke slok water en ben vrijwel meteen buiten adem. Even later kan ik me vasthouden aan een rotsblok en blijf even hangen in het snelstromende water. De gidsen van de andere boten staan snel op de rotsen om ons uit het water te trekken. Als ik op een rotsblok lig zie ik Olivia achter me uit het water getrokken worden. Ze hadden een reddingslijn naar haar gegooid, maar die was om haar heen gewikkeld, zodat er niet aan getrokken kon worden. Gelukkig ging alles goed en stond ze even later naast me op een rotsblok. Pas toen zag ik dat mijn hand bloedde. Ik heb blijkbaar ergens een scherpe rots geraakt en mijn vinger bloedde hevig. Later bleek het gelukkig mee te vallen. Het velletje van mijn knokkel lag open, een snee in de palm van mijn hand, een blauwe duimnagel, de andere duimnagel gescheurd en nog een wond bovenop op mijn hand. Olivia had gelukkig niets.


De gidsen van de andere vlotten hielpen meteen vanaf de wal en uit hun druk gepraat maakten we op dat ze er zelf ook behoorlijk van geschrokken waren. De jongen die vlak voor me kn het water lag was bijna een onderwatergrot ingedreven. Als ik me niet vast had kunnen houden was ik op hem gedreven en had hem er zo ingeduwd. Als je in zo'n gat terecht hoorden we later, komt is het bijna zeker afgelopen en verdrink je. Maar waar was Anna? We gingen als passagier in twee andere vlotten en een paar honderd meter verder vonden we ons vlot weer. Anna en de andere passagiers waren er ook en ze waren gelukkig ongedeerd. Eén van de gidsen met een verbandtrommel kon mijn vinger verbinden. Daarna ging er nog wat tape omheen tegen het water en we konden weer in ons eigen vlot stappen om de reis te vervolgen. We waren er allemaal behoorlijk van geschrokken en het vervolg van de tocht roeide iedereen wat hij/zij kon. Wij sloegen gelukkig daarna niet meer om en konden alle stroomversnellingen en watervallen goed aan. We botsten nog een keer hard tegen een rots aan en daarbij brak Olivia's paddel alsof het een lucifertje was.
We zagen nog diverse andere rubberboten omslaan. Zelfs de laatste waterval, waar ik een paar jaar geleden met Robben ben omgeslagen, kwamen we goed door. Voor een impressie: er heeft iemand vorig jaar een leuk filmpje van gemaakt. Er ging bij ons echter veel meer water door de rivier en het was veel ruiger.
Max stond bij de aankomst ons op te wachten en alle verhalen kwamen los. We doen snel de wetsuits uit, trekken droge kleren aan en worden langzaam weer warm. Mijn hand werd nog ontsmet en met pleisters afgeplakt. Ik kreeg nog een zak ijs mee omdat mijn vinger al wat dik en blauw werd. 's Avonds hebben we lekker gegeten bij Winnies Pizzabar.
Donderdagmorgen is het weer gelukkig weer beter. Mijn vinger voelt weer wat beter, maar mijn heup is hardstikke stijf en pijnlijk. We gaan om 11:00u weer naar Arthur's Point om in een jetboot over de Shotover rivier te racen. Zie ook: shotoverjet.com een spectaculaire tocht waarbij we maar centimeters van de rotspunten blijven.


Met supersnelle bootjes die door twee jets aangedreven wordt. De jetaandrijving is overigens een Nieuw Zeelandse uitvinding (Hamilton Jets) en ze zijn ermee uiterst wendbaar. Regelmatig maken we surfend over de snelle rivier een 360 graden draai. Zo'n bootje beschikt over 2x350pk en racet met zo'n 80km per uur over de snelstromende Shotover rivier. Een tochtje duurt een klein half uur en er gaat dan zo'n 40 liter brandstof doorheen.
Daarna gaan we naar NZone, waar Olivia zich klaarmaakt voor een Skydive met een vrije val vanaf 12000 voet. Na alle formaliteiten en instructie op het NZone kantoor in de stad, worden we met een busje vervoerd naar een vliegveldje waar we al snel een vliegtuigje zien landen. De lucht is prachtig blauw en de besneeuwde bergtoppen van the Remarkables (Mount Doom) zien er prachtig uit. Olivia is net als elke andere springer best zenuwachtig, maar wil nog wel even poseren voor het bord van Nzone.


Net als Olivia in een pak gehesen moet worden, komt het bericht dat vanaf dat moment alle sprongen gecanceld zijn wegens te harde wind. We kunnen het nauwelijks geloven, voor het eerst sinds dagen hebben we een blauwe lucht en nu waait het te hard! De teleurstelling voor Olivia is erg groot.


Ze was er geestelijk al helemaal op voorbereid en dan dit...
Even later rijden we weer in het busje terug naar het centrum van Queenstown. Daar willen ze graag een nieuwe afspraak maken met ons voor de volgende dag, maar dan vertrekken we al vroeg om op tijd in Christchurch te zijn voor onze retourvlucht naar Auckland. Jammer, maar helaas. We zullen over een paar dagen het opnieuw proberen op het Noordereiland.
We treffen Max en Anna weer in de Irish pub en gaan daarna naar de FergieBurger. We hebben er al verschillende keren een lange wachtrij voor de deur zien staan.


We treffen er een Nederlands meisje in de bediening die zelf ook niet helemaal begrijpt waarom het er telkens zo druk is. Marlies uit Texel woont hier inmiddels een jaar en wil graag met me op de foto. De FergieBurger is open van 8:00am tot 5:00am en het is er altijd druk. Het hele jaar door staan de bezoekers in de rij. Het is één van de must-do's geworden van Queenstown. Eenmaal in het hotel gaan de dames nog even zwemmen en Max gaat in de spa. Ik blijf vanwege de verwondingen op mijn vinger en hand droog en geniet nog wat van het zonnetje en een gingerbeer. Ik post er deze blogupdate.

- wordt vervolgd...

Location:Queenstown

Queenstown, Milford Sounds, Queenstown

Als we maandagmorgen in Queenstown wakker worden schijnt de zon en het belooft een prachtige dag te worden. We doen het rustig aan omdat Anna 's ochtends aan het sporten is. We verzamelen pas om 10u in de lobby van ons hotel, The Rydges.
In Queenstown ga ik eerst nog maar even wat geld pinnen want het dagmaximum gaat er hier zo ongeveer elke dag doorheen ;(.
Daarna rijden we langs de Starbucks en eten/drinken we koffie en croissant in de auto, om snel op weg te zijn naar Milford Sounds. Het mooiste plekje op aarde...
De weg gaat eerst naar het zuiden, dan west en vervolgens weer noord. Langs Kingston., Te Anau, de lupinevalley en langs prachtige beekjes. We zijn op deze rit zuidelijker geweest dan de 45e breedtegraad. We stoppen bij de world famous 'mirror lakes' en iedereen had véél grotere meren verwacht. Ik kende ze natuurlijk al (zie dit blog bij 2010) maar vond ze zelfs mooier dan de vorige keer. Vervolgens rijden we over de pas en rijden tussen de sneeuw/ijsmassa's door, door de tunnel en weer zo'n 2000m naar beneden naar Milford Sounds (zeeniveau). Omstreeks 15:00u zijn we bij onze lodge.


Een prachtplekje met een superuitzicht... op de sandflies na. Als je even stilstaat wordt je aangevallen door een zwerm kleine vliegjes die je venijnig kunnen prikken. Zo'n bultje blijft nog dagenlang jeuken. Ik heb sinds Haast al zo'n bultje op m'n hand..;(
We hebben met z'n vieren een kleine cabin met alle voorzieningen. Jammer dat er hier in Milford Sounds geen supermarkt is, anders hadden we er zelf kunnen koken in ons keukentje.
Nadat we er onze spullen hebben achtergelaten gaan we snel naar de haven om nog met de cruise van 15:45 mee te kunnen. Helaas kunnen we dan alleen niet meer naar het 'underwater observatory'. Dat kan alleen nog de volgende ochtend, maar omdat er dan regen voorspeld is en we weer snel naar Queenstown terug willen vanwege Anna's sporten, wachten we er niet op en gaan maar meteen mee met de cruise door de fjord.


Eenmaal op het water sta ik meteen te fotograferen en filmen en ben verbaasd hoe lang het duurt voordat de dames ook naar buiten komen om van de omgeving te genieten. Eenmaal buiten wil Olivia zelfs een regenjas aan om onder de watervak te kunnen staan. De boot draait vlak voor de rots en het voordek waar Olivia op staat, krijgt de volle laag.


Het weer is bewolkt maar het blijft gelukkig droog. Milford Sounds is één van de kraamkamers van de oceaan. Er komen allerlei vissen naar toe om te paren en te jongen. Het ligt zuidelijker dan Australië en Zuid Afrika. Als je de fjord naar het westen uit zou varen kom je alleen nog het zuidelijkste puntje van Zuid Amerika tegen.
We komen vlakbij een fantastische waterval die door een kleine gletsjer gevoed wordt. Het is raar te horen dat ook deze gletsjer er in 2020 niet meer zal zijn, vanwege de opwarming van de aarde. Milford Sounds zelf verandert ook. Het wordt steeds toeristischer. Boven de eens zo stille plek vliegen nu regelmatig helicopters en het is er moeilijk een foto te maken zonder andere rondvaartboten erop. We horen later dat er de komende jaren van alles bijgebouwd gaat worden in Milford Sounds. Zelfs de verhuurder van de camper die ik met Robben gehuurd heb, Juicy rentals, heeft hier nu een rondvaartboot varen. We horen dat er af en toe zelfs grote cruiseschepen deze fjord invaren, er draaien en er weer uitvaren. De projectontwikkelaar en exploitanten doen hier goede zaken. Het valt mij toch tegen van de Nieuw Zeelanders die zo'n groen imago hebben...
We eten 's avonds in de gezamenlijke ruimte van de lodge. De risotto die Anna en ik hebben besteld is helaas veel te zout. Olivia houdt niet van haar couscous salade die bij haar aardappelen zit en dus eet ik die op. De rode wijn smaakt er prima bij en na zo'n dag vol indrukken bestel ik er nog maar eentje bij..
We spelen daarna nog een spelletje monopolie op de iPad en iedereen gaat rond 22:00u slapen. Ik kan niet in slaap komen, probeer nog wat te mediteren, maar jeuk overal...


We worden dinsdagmorgen vroeg wakker. We bewonderen nog eens het prachtig afgewerkte en stijlvol ingerichte huisje en maken er een selfie voor ons raam. Het uitzicht is zo fantastisch mooi, je kan er uren naar blijven kijken. Zelfs met dit slechte weer. Het regent inmiddels al uren en overal uit de bergrotsen zijn watervallen te zien. Na een ontbijt met muesli vertrekken we door de regen weer naar de bewoonde wereld.

- wordt vervolgd...

Location:Queenstown - Milford Sounds

De West Coast

Ik begin deze blogaflevering maar met een 'selfie' of 'otofoto' in de Irish pub op vrijdagavond.


Zaterdagmorgen staan Anna en Olivia al om 7:30u op om te gaan fitnessen. Anna moet voor haar roeitraining elke dag een uur sporten dus we hebben zoveel mogelijk accomodaties geboekt met een fitnessruimte. Ik kijk nog even naar het CNN nieuws en zie dat het zo'n beetje overal ter wereld slecht weer is. Hevige sneeuwstormen in de US, storm en overstromingen in Europa. Op de whatsapp zie ik op de Familychat dat ook in Enschede het flink heeft gewaaid.
Na het sporten rijden we eerst langs de kust naar het noorden naar Punakaiki, waar we de Pancake Rocks bekijken. Dit zijn als een stapel pannenkoeken gelaagde rotsen in de vorm van allerlei dierenkoppen in.


De zee is ruig vanwege de harde wind en we blijven lang kijken hoe de golven in de holtes van de rotsen kolken. Af en toe blaast het water als een geiser hoog de lucht in. We brunchen er ook met ... pannenkoeken.


Daarna rijden we over de prachtige kustweg terug naar het zuiden waar ik een panoramafoto maak van een rotonde waar de spoorlijn dwars doorheen loopt. Ook rijden we langs de 'one lane bridge' net boven Greymouth, die ik een paar jaar geleden ook al op dit blog heb geplaatst toen ik er met Robben was.


Greymouth naar Hokitika. Dit plaatsje staat bekend om zijn 'greenstone' (jade) dat in rivierbeddingen gevonden wordt. Er is ook een Possom bont winkel en een station. Er is zelfs een markt met zo'n 5 kraampjes. Oh ja, de lokale rommelmarkt wordt gerund door een Nederlander. Hij komt uit Doetinchem en is hier zo'n dertig jaar geleden 'terecht gekomen'. Verder is het een uitermate troosteloze typische West Coast plek.
We rijden over de prachtige kustweg verder zuidwaarts. Deze weg is volgens National Geographic één van de mooiste ter wereld. Na enige tijd echter is ook deze prachtige weg 'long and boring'..


Op weg naar de Franz Josef glacier waar we eerst inchecken in ons Chateau Franz. Het is een erg grappig backpackers hotel, waar we de Ski Lodge betrekken. Een apart gebouwtje met 2 slaapkamers, zitkamer/keuken en douche en toilet. In de lounge hebben we zelfs onbeperkt WiFi. Nadat we ons hebben geïnstalleerd gaan we meteen door naar de gletsjer. Dit is samen met de ernaast liggende Fox gletcher één van de weinige gletsjers die ongeveer op zeeniveau uitkomen. Hij heeft zich echter nog verder teruggetrokken dan toen ik er een paar jaar geleden met Robben was. Erg indrukwekkend om zo onderaan zo'n kolossale lichtblauwe ijsmassa te staan. Het weer viel vandaag 100% mee. Het bleef de hele dag droog en af en toe scheen zelfs de zon.
's Avonds kan ik via de WiFi eindelijk het vorige blog uploaden in ons Chateau Franz. Anna komt er opeens achter dat ze in het vorige hotel haar sportbroek (in het bed) heeft laten liggen... Iedereen is al vroeg naar bed en ik kijk nog wat tv. Er is een prachtig concert van Maori met orkest.
's Nachts regent het behoorlijk maar gelukkig is het 's ochtends weer droog en zonnig. We rijden naar de nabij gelegen Fox glacier.


Ook hier heeft de gletsjer zich de afgelopen jaren flink teruggetrokken en de afstand van het viewpoint tot de gletsjer is zo groot geworden dat je er een telelens voor nodig hebt om het goed op de foto te krijgen. De weg gaat verder via Bruce Bay, waar allerlei toeristen hun boodschap op een steen schrijven. Daarna naar Haast en we zien veel platgereden Possoms op de weg. In Haast toiletteren we en drinken er wat. Totdat we worden aangevallen door een zwerm 'sandfies' en we vluchten weer de auto in. Helaas zijn er ook een paar met ons mee de auto ingekomen en als we weer rijden voelen we het overal jeuken. Het regent erg hard als we de Haast pass overrijden. Deze is dan voor het eerst weer open sinds er een paar dagen geleden een lawine op de weg terechtgekomen is. In Queenstown logeren we in the Rydges, een prachtig mooi hotel in het centrum. We dineren erg lekker in Pier19, een chique restaurant aan de waterkant.

- wordt vervolgd..

Location:Franz Josef, Queenstown