Croatia is HOT

Zaterdagmorgen staan we vroeg op. De laatste spulletjes inpakken en om 8:00u met de taxi naar het vliegveld van Split. Dat vliegveld ligt overigens dichter bij Trogir dan Split.
Tijd voor een terugblik. Wat vinden we eigenlijk van Kroatië?

In Kroatië:
Is het 's zomers altijd lekker weer.
Heb je niet veel kleding nodig.
Is de laatste 7 jaar niet veel veranderd.
Maken de bewoners al honderden jaren muurtjes van stenen om op hellingen het beetje vocht vast te houden.
Zijn ontstellend veel ruïnes en oude forten.
Is het 's ochtends om 7:00u al warm.
Wordt overal veel gerookt.
Hakt de crisis er met name in het binnenland goed in, maar doet het toerisme sector het goed.
Is 90% van alle grote jachten Engels.
Zijn de Dalmatiers errug langzaam met alles.
Zijn de Nederlanders voornamelijk in het noorden en nauwelijks in het zuiden op vakantie.
Kan je een kilo bananen kopen voor 1 euro.
Is het leven half zo duur als in NL.
Hebben ze heerlijke ijsjes en espresso.
Zijn de baaitjes schoner dan in Griekenland.
Is het zeewater warm en erg zout.
Hebben we geen kwallen gezien, maar ook geen dolfijnen.
Doen ze nog veel te weinig aan duurzaamheid.
Hebben ze de meeste zon uren van Europa.
Kan je heerlijk zeilen.
Hebben we een super vakantie gehad.

Kroatië is dus niet 'cool' maar 'hot'.

De taxichauffeur is om 7:55u mooi op tijd en om 8:30 staan we in de vertrekhal. Daar krijgen we te maken met de wet van Murphy ofwel de uiterst trage checkin door een Dalmatische dame. Ze doet er minstens 4x langer over dan de rijen om ons heen. Gelukkig zien we dat ons toestel vertraagd is van tot 9:45u. Om 9:20u zijn we eindelijk ingecheckt als laatste in het toestel. Dat betekent dat we allemaal ergens anders zitten verspreid over het vliegtuig. Snel met voorrang de handbagage scan en controle poortje door. Ik moet er twee keer door omdat ik de iPad nog uit mijn tas moet halen. Na een Dalmatisch trage paspoortcontrole zien we Robben en Jonas al voor de gate staan. Terwijl de final call is wachten we nog even op Olivia en Lisanne die nog naar het toilet moesten. Gate door, bus in, vliegtuig in en een paar minuten later om 9:50 vertrekken we. De airco in deze Boeing 737-700 van Transavia doet het gelukkig goed.


Een kleine 2 uur later landen we op Zestienhoven.
Ik zit naast een meisje dat zich bij de landing enorm druk maakt. Ze blijft naar buiten kijken en begint onrustig te ademen. Ze doet geen pogingen te ontspannen en wind zichzelf steeds verder op. We staan nog niet stil of ze heeft al iemand aan de telefoon. Daarna wil ze er zo ongeveer als eerste uit.


Onze bagage komt zo ongeveer als eerste op de band en via een tochtje met de bus zitten we even later in de trein. Kwart over twee worden we op station Arnhem opgewacht door Carla en de ouders van Lisanne.
We drinken thuis wat op het terras. Bewonderen het lekkere Nederlandse weer en als we de auto willen starten om de hond uit het asiel te halen, blijkt de accu helemaal plat te zijn. Aanduwen lukt niet, we rijden zelfs de helling van de afgesloten Utrechtseweg naar beneden, maar de motor springt niet aan.


Maaike belt de wegenwacht, ze zijn er hopelijk binnen het uur. Robben en Jonas lopen weer naar huis en ik blijf samen met Maaike wachten op de WW. Inmiddels is het 17:00u geweest en kunnen we de hond vandaag niet meer maar pas maandag ophalen. Heerlijk om weer in m'n eigen bedje te slapen.

Dorian is kampioen!!!

Location:Back home

Laatste zeildag

Vrijdagmorgen zwem ik bijna een uur tussen de vele visjes. Als ik om 08:00u weer terug op de boot ben, ligt iedereen nog te ronken.


We liggen hier in een prachtig baaitje en je ruikt de Aleppo dennebomen. Het enige vervelende is dat het er barst van de vliegen en wespen. Ik was in de Unesco werelderfgoedstad Trogir nog vergeten te melden dat er een stuk steen, ter grootte van een halve baksteen, uit een muur viel. Juist toen we eronder door een smal steegje liepen. De steen viel achter Lisanne en vlak voor mij op de grond. Een stukje steen dat er door de klap op de grond af sprong kwam tegen mijn been. Deed verder niet zeer, maar als het een metertje anders neergekomen was had ik waarschijnlijk wel hoodpijn gehad. Of Lisanne. We grappen dat ondanks de vele Unesco gelden, deze stad nog steeds aan het vervallen is ;-)
Omdat de wespen zich terplekje lijken te vermenigvuldigen gaan we na/tijdens het ontbijt al ankerop en tuffen we eennbaaitje verder bij Rogač. Daar zwemmen we weer lekker en doen nog de laatste Huckleberry's.


Rond 12:00u krijgen de jongens er genoeg van en gaan we zeilen naar Split. Het waait nauwelijks dus we doen er lekker lang over.


Als Robben helemaal ingepakt tegen de zon aan het roer staat pakt Jonas het waterpistooltje en brengt 'verkoeling'. Rond 15:30 lopen we de haven van Split binnen. We melden ons per marifoon op kanaal 17 en worden verwelkomd. In de hitte ruimen we de boot op en even later wordt deze uitgebreid geïnspecteerd. Tot en met de onderkant die door een duiker wordt bekeken. Ze maken hier wat mee blijkbaar. Zo vertelden ze dat er vorige week een boot na 2 dagen al terugkwam met een kapot toilet, een kapot grootzeil en het anker waren ze kwijt... Hoe krijg je het voor elkaar. Gelukkig was onze inspectie OK.


Ik vertelde ze van een tweetal kleine reparaties die ik zelf had uitgevoerd. Ik had de speling uit het stuurwiel gehaald en de koelwaterslang vastgezet. Verder hebben we een glas gebroken en een broodmes kwijtgeraakt. Voor het kapotte scepterpaalhoudertje overhandigde ik hen de 270 kuna die ik van de Kroatische buurman had gekregen. De taxi voor morgenochtend 08:00u gebeld. Nog even lekker douchen en daarna bezoeken we het oude stadscentrum van Split.


Dat is overigens ook een werelderfgoed op de Unesco lijst. We eten in een restaurant genaamd 'no stress' dat Maaike wel wat leek. We schrikken een beetje van de prijzen en vragen ons af of we nog wel genoeg kuna's hebben voor zo iets. De chef kok blijkt de beste van het jaar in Kroatie te zijn. De maaltijden waren 'design' en het ging schoon op. Maar wel superlekker. Mijn biefstukje met truffelsaus was in elk geval werkelijk subliem. Daarna struinen we langs de kade terug naar de boot. Robben en Lisanne blijven nog wat rondhangen in het centrum om hun laatste kuna's op te maken.

Location:Split

Trogir - Solta

Woensdagavond duurt het nog even voor we kunnen slapen. We tochten de boot zo goed mogelijk door, maar het blijft erg warm in de kooien. Ondertussen genieten we van het uitzicht op het fort aan de overkant.


Donderdagmorgen kopen we op de vismarkt een viertal vissen. Twee Dorades en nog twee andere lokale soorten, waarvan ik de naam niet meer weet. De visverkoopster zei dat ze erg lekker zouden zijn. Ze maakt ze meteen schoon en ontschubte ze met een speciaal raspje. Op de markt kopen we tomaten en andere groenten waarvan we vermoeden dat het lekker smaakt in een visschotel.
Nadat we getankt hebben varen we even later de haven uit. Met een matig windje kruisen we naar buiten en even later pakken we de vlaagjes mooi op en zeil ik, alsof het een wedstrijd is, overtuigend een 37 voeter voorbij om vervolgens voor ze langs af te vallen;-). Een beetje wedstrijd blijft leuk..
Even later komen we aan in één van de baaitjes van het eiland Zolta. In een rustig hoekje doen we zo'n 10 pogingen om ons anker in de zandgrond te krijgen, maar op één of andere wijze ligt het anker steeds op de kop of zijkant, zodat het niet houdt. We varen een inhammetje verder en ankeren daar wel in één keer goed.


Lijntje aan de wal door Olivia, met zwemschoentjes en na het zwemmen begin ik aan de visschotel.


Na het eten genieten we van de volle maan (en de afwas). De vakantie is bijna voorbij en iedereen is er een beetje stil van...

Location:Nečujaro

Primošten - Trogir

Het vullen van de inktvisjes duurt wel even. De vorige keer had ik drie inktvissen, nu 13 kleintjes en zo veel kleintjes kost véél meer tijd dan een paar grote. Zonder te willen overdrijven moet ik toegeven dat ze weer verrukkelijk smaken.


Robben en ik zijn echter de enige die flink ervan dooreten. De anderen houden het bij een klein hapje, ze voelen zich plots niet zo heel erg lekker. Wellicht heeft het te maken gehad met de kleine biologieles die ik gaf tijdens het klaarmaken...
We lopen nog een rondje over het marktpleintje, waar een bandje speelt. De meeste aandacht wordt opgeeist door een op de muziek swingende peuter. We gaan vroeg slapen. Woensdagmorgen varen we na het ontbijt en het gebruikelijke zwemmen naar Trogir.


Aanvankelijk viel de wind weer weg, maar in de loop van de middag pakte hij weer goed op en hebben we uiteindelijk het hele stuk zeilend afgelegd. Het oude stadje Trogir is een Unesco werelderfgoed. Prachtige steegjes, huizen, torens en een fort.


Het is er weer warm, erg warm. In een steegje zit een duidelijk doodmoeie duif te lurken aan wat water dat iemand voor hem heeft neergezet. 20 minuten later komen we er weer langs en ligt hij op z'n rug, dood. We eten een paar sorbets op een terrasje en koelen verder af in de lokale supermarkt.

Location:Trogir

Nationaal Park Krka

Zondagavond wordt het stadje Skradin nog verkend, maar het is tot nu toe het minst leuke plaatsje. Ook de ruïne van een oud fort boven op de helling stelt niet zo veel voor.


Maandag morgen kijken we hoe een megajacht vertrekt. Hij doet er best lang over want zijn beide ankers zitten in elkaar verstrikt. Op de steiger hoor ik de namen Abramovitch en de familie Ecclestone als mogelijke eigenaars. Dat zou wel eens kunnen kloppen, want die namen stonden in Dubrovnik ook al in de krant.


Daarna gaan we met het veerbootje naar het nationale park en wandelen in de hitte rond de zeer indrukwekkende Krka watervallen. De mooie fotomomenten volgen elkaar snel op. Er zijn hier overigens beduidend meer Nederlanders dan in het zuiden van Kroatië.


's Middags chillen op de boot, zwemmen aan het strandje en een massage. Het leven is hier goed, al worden we loom van de bijna 40 graden in de schaduw. Als je maar op z'n Dalmatisch rustig aan doet, valt het hier net uit te houden. En anders heb je veel ijskoude biertjes nodig om af te koelen.


Of een waterpistooltje;-)

Omdat hier zo ongeveer de 'vetste' masseuse van Kroatië is, én ze dinsdagmorgen om 08:00u nog een plekje heeft, besluiten we om toch nog een nachtje in Skradin te blijven. De volgende morgen, na de massage, voel ik me als herboren. Veel van mijn melkzuurbobbeltjes zijn weggemasseerd. Ze is werkelijk geweldig;-)
We vertrekken rond 10:00u en genieten van de canyon waar de Krka rivier door stroomt en het lekker warme weer. Plotseling zien we watervliegtuigjes opstijgen.


Een paar minuten later op een binnenmeertje zien we dat het er drie zijn en dat ze kunstig landen en meteen doorvliegen.
Vlakbij blijkt er een brand te zijn. We ruiken het ook. We zien de drie vliegtuigjes af en aan vliegen, water scheppen in het meertje en even verderop het boven verschillende brandhaarden lozen. Kunstig vliegwerk. Wanneer we de rivier af zijn en de Adriatische zee op varen neemt de wind toe en zeilen we heerlijk richting het zuiden. Terugkijkend zien we ook een steeds groter wordende rookpluim. De wind zal de boel wel weer aangewakkerd hebben. Arme brandweermannen... Het is hier ook overal zo gortdroog...
We zetten koers naar Primošten. Dat plaatsje was ons zo goed bevallen. Daar moeten we in afwachting van een mogelijke ligplaats aan een mooring wachten. Ondertussen zwemmen we en doen weer de Huckleberry. Eenmaal aan de kade doen de mannen boodschappen en we kopen natuurlijk weer inktvis en ham. Vanavond gaan we dus weer voor de 'stuffed squid' en wat pasta restjes.

Location:Primošten

Primošten - Skradin

Zaterdagavond wordt er door de lokale theatergroep uit Primošten op het marktplein een volksdans uitgevoerd. Terwijl we een ijsje eten zien we danseressen in lange witte gewaden in een kring dansen. Primošten was ooit een geisoleerd eiland, maar is nu verbonden met het vaste land met een dam en een buggetje. Primošten betekent dan ook dichterbij door een brug. Het eilandje werd al in de prehistorie bewoond. De Bosniers zijn er op de vlucht voor de Turken naar toe gevlucht. Vervolgens hebben de Venetianen er stadsmuren omheen gebouwd. Op dit moment zijn er voornamelijk restaurantjes. Veel bewoners zijn aan de andere kant van de brug gaan wonen en veel huisjes zijn tot appartement omgetoverd en zijn te huur voor vakantiegangers. Er zijn overigens veel Kroatiers die 's winters in Zagreb wonen en 's zomers naar de kust trekken om wat te verdienen aan het hier bloeiende toerisme. Dat toerisme doet het goed. Ruim 5% groei ten opzichte van vorig jaar. Kroatië heeft zelfs een minister van toerisme. Aan duurzaamheid doen ze hier echter nog niet zo veel. We hebben tot nu toe slechts 3 windmolens en nog geen 10 huizen met zonnepanelen gezien. Opmerkelijk met zo veel zon en wind. Het barst er verder van de airco's en het liefste laten de Kroatiers de ramen erbij open.
Terug naar ons plaatsje Primošten: Er zijn hier in dit dorpje uiterst stijle en erg gladde weggetjes en boven op de heuvel staat een kerk uit de 15e eeuw.


Het heeft een knus en piepklein haventje met een gastvrije, vriendelijke havenmeester. Ondanks de terrasjes zo dicht op de boot blijft het er 's nachts rustig en slapen we erg goed. Zondagmorgen heb ik lekker gedoucht en voor de verandering maar weer eens mijn kin gladgeschoren. Daarna drink ik een cava (espresso) op het terrasje achter de boot terwijl iedereen zo langzaam maar zeker zijn nest uit kruipt. Maaike en Jonas gaan zwemmen in het baaitje 50m verderop.
Van de olympische spelen krijgen we hier nagenoeg niets mee. Het nieuws beperkt zich tot het af en toe checken van teletekst pagina 101 (zilver voor de zwemdames). Net genoeg nieuws dus = ook heerlijk.
Als onze buurboot zondagmorgen wil vertrekken blijft zijn BBQ die op zijn hek zit bevestigd, achter een scepterpaaltje van ons hangen. De gietaluminium voet van ons scepterpaaltje breekt af. Gelukkig hebben we geen polyester schade. Ik bel ons noodnummer wat te doen en de zaak wordt telefonisch geschikt op 270 kuna. In NL had ik voor zoiets denk ik €100 gevraagd. Zo zie je dat ook qua bootonderdeel prijzen hier half zo duur zijn als bij ons.
We vertrekken en zeilen op de fok Sibenič binnen. Tussen de luid toeterende vrachtschepen door. Vervolgens links af de Krka rivier op richting Skradin. De haven in Skradin is minstens 3x zo groot als 7 jaar geleden. We leggen weer in de ACI marina aan en chillen, eten, lachen, gieren, ... etc.
Morgenochtend vroeg gaan we naar de watervallen van het Krka nationale park.
Oh ja, we hebben net doorgekregen dat Marianne Vos goud heeft gewonnen op de OS!!

Location:Skradin

Hvar - Primošten

Vrijdagavond ben ik helemaal vergeten te melden dat Jimmy op het marktplein in Hvar ook prachtige nummers van Bob Dylan speelde.


En ook nog was ik vergeten te schrijven dat er een paar vissers op de kade voor een visrestaurant een minstens twee meter lange tonijn aan het versnijden waren. Wat een enorme vis is dat... (was dat).


's Avonds laat, toen alle tonijnsteaks eraf gesneden waren, lag de kop als trofee in de vitrine voor het restaurant. De andere wissen vallen in het niet bij zo'n bullebak.
Ook had ik nog niet gemeld dat we ons afgevraagd hebben hoe de 10 zeer rustig ogende Noorse buren op een 35 voets zeilboot zouden slapen. Met z'n drieën of vieren in een tweepersoons kooi? Van de drie jongens had er ééntje, zo leek het, wat zeilervaring. De zeven meisjes bleven tijdens het aanleggen heel rustig in de kuip zitten en aten snoep en chips, terwijl de jongens een half uur bezig waren met het aanleggen, het ontwarren van landvasten en het weer loskrijgen van verkeerd belegde kikkers.


Olivia moest steeds lachen om wat er allemaal verkeerd ging. Zaterdagmorgen wisten we het antwoord op de vraag hoe ze zouden slapen. Namelijk ze slapen niet... Ze kwamen om ca. 04:30u terug uit de disco om vervolgens nog een enorme herrie te maken aan boord. De rustige meisjes van overdag waren veranderd in gillende keukenmeiden. Ze gingen nog zwemmen en aan het gehoest van één van de meisjes maakte ik op dat ze bijna verdronk, in elk geval een aardige slok zout water had binnen gekregen. Ze schreeuwden vanaf hun boot naar andere kroegenlopers op de wal en één van de meisjes gilde steeds als een mager speenvarken (citaat van Maaike: 'she squealed like a pig').
Rond 06:30u toen de zon al weer redelijk fel brandde gingen ze één voor één naar beneden en werd het weer stil. Nagenoeg alle luiken en raampjes hadden ze dichtgedaan. Hoe houden ze het daarbinnen uit? Ze slapen niet, maar liggen waarschijnlijk in coma...
Om 9:00u kan Jonas het niet laten om met een harde gil in het water te springen, hopend dat de Noorse buren er van wakker worden. We maken los en zetten opnieuw koers naar het noord-oosten. Als er al wind is komt hij precies van de verkeerde kant, dus motoren we maar weer. De zon brandt weer flink op onze bimini en met een koel zeewindje is het goed uit te houden in de schaduw. Als het even waait zeilen we op de fok, maar na een half uurtje is de wind alweer op. rond 15:00u varen we het kleine haventje van Primošten binnen. Het één na laatste niet gereserveerde plekje is voor ons. We liggen direct aan de terrasjes van een paar restaurants. Op 2 meter afstand van onze spiegel zitten mensen te eten. Door het ontbreken van een zeewindje loopt de wel temperatuur snel op. Snel zwemmen aan het strandje dus. Daarna laat ik me verwennen met een massage op het strandje. We eten op een terrasje met uitzicht op onze boot. Het terrasje dat we kiezen is toevallig het terrasje met Hollandse blauwe Bavaria parasols.


We zien steeds allerlei mannen foto's maken van hun vrouw voor onze boot. Dan blijkt dat we de grootste zeilboot hebben aan deze kade. Haha wat een bak. Er liggen hier veel kleinere jachten dan in de vorige havens én het is maar en klein rijtje...

Location:Primošten