Onze koffers zijn 22,1 en 22,6 kg. Net voldoende dus om niet te hoeven bijbetalen.
Even later nemen we afscheid en lopen we door de douane. Olivia heeft de boardingpassen nodig want er is iets met haar handbagage. Even later nemen ze de schaar die in Olivia's etui zat in beslag. Prompt wordt ik nog eens gefouilleerd. Gelukkig mogen we erna verder. Op naar de taxfree drankwinkel waar we een flesje bitter willen kopen. Het is een klein flesje waarvan je een paar druppeltjes in een glas lemon/lime doet om een lemon, lime & bitter te krijgen. Maar omdat een klein flesje in de slijter maar liefst $40 kostte, dachten we het wel taxfree op het vliegveld te halen. Maar helaas pindakaas, dat hebben ze niet. Hadden we het toch maar bij de slijter moeten kopen. Ik geloof nooit dat ze zoiets in Nederland hebben, maar we zullen het zien. We kopen al vast een dosis Zuid Koreaanse Won's om straks in Seoul een en ander te kunnen betalen.
Nog even naar het toilet en we kunnen boarden in de 747-400 van Korean Air. Aan boord zit Olivia zou Olivia aan het raam kunne zitten, maar precies op onze rij (rij 33) zit geen raampje maar een blind paneel. Qua eten besteld Olivia 'western food' omdat ze het Koreaanse eten op de heenweg niet lekker vond. Ze krijgt 'beef' maar ook dat smaakt haar maar half. Ik bestel een Koreaanse maaltijd genaamd Bibimbap met een miso soep. Ik kijk hoe mijn buurman eea klaarmaakt en knijp er, net als hij een hele tube pepersaus over, sesamolie erbij, mengen en genieten maar.
Qua films kijk ik naar 'Blue Jasmine' met Alec Baldwin en Cate Blanchett die zojuist een award gewonnen heeft en nar 'Stuck in love' met Greg Kinnear en Jennifer Connely. Olivia maakt haar huiswerk en even later slaapt ze als een roos. Mij lukt het niet om in slaap te komen, dus luister ik maar naar wat muziek met m'n ogen dicht. De Arctic Monkeys / AM en Paul Mc.Cartney / New. Het tweede deel van de laatste plaat is best wel grappige muziek. Tsjonge wat duurt zo'n vlucht lang. Nog maar een film dan: Rush, een film over Niki Lauda en James Hunt. Een spectaculaire film over het formule 1 racejaar 1976. Het jaar warin ik zelf veel van de races heb gezien als 15 jaar oud jongetje met een plakboek van alle racers op schoot voor de TV. Met deze film heb ik dat kampioenschap herbeleefd, inclusief het ongeval van Lauda en zijn spectaculaire come-back.
We landen na om 17:30 lokale tijd in Seoul Incheon (21:30 NZ tijd). De douane wil mijn vingerafdrukken en foto. Daarna mogen we door. Daarna lopen we nog ver om de lockers te vinden waar we onze bagage achter kunnen laten. We kunnen ze niet vinden en besluiten maar om de handbagage mee te nemen en met de bus naar het centrum te gaan. De rit duurt ongeveer een uur en gaat over een enorm lange brug die we vanuit de lucht al gezien hadden. We stappen rond 20:00u lokale tijd uit nabij het stadsdeel Insadong. We hebben het inmiddels gehad en besluiten bij het eerste de beste hotel naar binnen te gaan en een kamer te betrekken. Het is het Bando hotel met goedkope en erg kleine kamertjes. Een groot bed met een erg harde matras en een eigen badkamertje. Alles ziet er schoon uit en we pakken onze spullen uit, trekken alle kleren die we in de handbagage hadden aan want het is hier koud. Even later lopen we door een paar straatjes in de buurt en gaan we naar een ondergronds winkelcentrum, waar het lekker warm is. Olivia vindt alle kledingwinkeltjes prachtig en doet nog wat aankopen. We eten en drinken nog wat in een Koreaanse pub, war ze een engelse kaart hebben. Olivia besteld een slushpuppy en ze krijgt een kan van maar liefst één liter. Er zit alleen alcohol in dus bestellen we er nog maar eentje zonder. We blijven zo lang mogelijk op om een goede nacht in het hotel te maken en zo snel mogelijk in het ritme te komen. Om 11:30 liggen we in bed en al snel slaap ik. Ik word alleen om 4:00u al weer wakker en kan niet meer in slaap komen. Ik luister nog maar wat naar mijn podcasts met m'n ogen dicht. Olivia wilde al om 6 uur opstaan, maar omdat ze nog zo lekker slaapt besluit ik om haar pas om 7:30u wakker te maken.
Ik verbaas me er nog over dat er van de 99 zenders op de TV er geen enkele Engelstalig is.
Met al die Koreaanse tekens krijg je dan weinig mee hier.
We lopen naar de metro en kopen en kaartje vanaf Jonggak naar Seoul Station. Maar welke kant moeten we op? We vragen het een bewaker maar ook in de metro is moeilijk communiceren, want je kan hier geen enkel bord lezen en de Koreanen spreken slecht of helemaal geen Engels.
Op het centraal station aangekomen kopen we vast onze treinkaartjes naar het vliegveld en we maken vervolgens onze laatste Koreaanse Won's op in de Dunkin' Donuts waar we lekker binnen kunnen zitten. Er is warempel WiFi en we sturen nog even een berichtje naar het thuisfront. We besluiten om maar niet verder door de stad te lopen want het is buiten veel te koud. Om 11:30 gaan we met de luxueuze express-train terug naar het vliegveld. De trein rijdt zonder stop ineens door naar het vliegveld. Meer ondergronds dan boven de grond. Ongelofelijk wat hebben ze hier een enorme infra gebouwd de laatste jaren.
Ook het vliegveld is kolossaal groots en mooi. Enorme overkappingen, een binnenijsbaan en vooral veel bling bling nog van de kerst. Bij de bagagecontrole moet Olivia nu haar flesje make-up remover van 125ml inleveren. 100ml is de maximum flesmaat van vloeistoffen. Het maakt dus niets uit dat het flesje maar voor 75% gevuld was. We zijn ermee 3 x mee doorheen gekomen en bij deze laatste gaat het fout. Regels zijn regels hier in Korea. De drankverkoper in Auckland had me al geadviseerd om geen fles wijn te kopen daar, omdat ze die geheid in Korea zouden innemen.
Dit keer heeft Olivia een prachtige plek aan het raam en groot was mijn verbazing dat ze al voor de start het raampje dicht deed. Ze voelde zich nog steeds niet lekker. Gelukkig ging het schermpje even later weer open en hebben we De stad en veel eilandjes mooi zien liggen. Even later hebben we erg veel turbulentie ten oosten van China. Ik eet een dubbele maaltijd want Olivia eet niets. We kijken allebei naar de film 'Malavita' met Robert de Niro en Michelle Pfeiffer. Ik luister nog naar Arcade Fire / Reflector en val gelukkig nog even in slaap. Het is uiteindelijk maar 30 minuten, maar het voelt goed. Als ik wakker wordt zit Olivia huiswerk te maken en ze is enthousiast hoe lang ze het al volgehouden heeft en voelt zich na een stukje pizza weer wat beter.
Ik kijk nog maar naar een film:'Enough Said' en zie dezelfde zonsondergang die Olivia enkele uren eerder heeft gezien.
We zijn 's middags bij daglicht vertrokken, zijn door de draaiing van de aarde ingehaald door de nacht. De rest van de reis was het donker en nu vliegen we weer naar het daglicht toe. Even later landen we op Schiphol. De vakantie is voorbij.
En op Schiphol staat tot onze verrassing Carla ons op te wachten. Ze was met haar vrij reizenkaartje met de trein naar Schiphol gekomen om ons te verwelkomen. Ze was er al de hele dag voor onderweg geweest. Gedrieën rijden we in de trein naar Arnhem, waar Robben ons ophaalt en weer thuis aflevert. Het valt reuze mee met de kou in Nederland, zeker in vergelijking met wat we in Seoul hadden meegemaakt. Nu snel uitpakken en naar bed. Nu is de vakantie echt voorbij. Zo ook voorlopig voor deze blogbijdragen. Tot de volgende keer.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten