We zijn er!

Vanmorgen om 3:15u ging de wekker. Amper een half uur later staat ons taxibusje al voor de deur. Het is koud en donker. Tijdens de rit naar Zestienhoven klettert de regen regelmatig hard tegen de voorruit. Lekker weer dus om op reis te gaan naar warmere oorden.


Om 9:00u stappen we uit het vliegtuig in de warmte van Split, Kroatie. Het is er al bijna 30 graden.
We rijden met een taxibusje naar de ACI jachthaven. Onderweg rijden we vlak langs een romeins aquaduct, dat nog steeds operationeel is en een groot deel van Split van water voorziet.



In de jachthaven duurt het nog even voordat onze Bavaria 41 genaand "Seagoll" voor ons is klaargemaakt. Het is nu snikheet. We drinken koud water en zweten het er meteen weer uit. Wel even wennen hoor zo'n groot temperatuurverschil. Rond 14:00u hebben we al het papierwerk geregeld en hebben we uitleg over de boot gekregen.


Eigenlijk willen we snel het water op. Maaike en Jonas gaan nog even naar de supermarkt. Hoewel, even... Het is 16:45u als ze pas terug zijn. In deze temperatuur gaat alles nou eenmaal wat langzamer. Inmiddels is het onder onze bimini (zonnedakje) aardig uit te houden. We zijn inmiddels zo loom geworden, dat we maar besluiten om eerst een nachtje in de haven te blijven liggen. Ik koop een koud biertje om geld te kunnen wisselen voor een zak crunched ijs en kijk wat naar mooie bootjes in de haven.


Ondertussen koken Lisanne en Robben de avondmaaltijd. De eerste vakantiedag zit er bijna op.
Morgen (of overmorgen) meer.

Location:Split

Hallo, ik ben er weer!

Even testen of het blog nog werkt na al die tijd. Eerst de app de-installeren en daarna opnieuw installeren. Zo te zien werkt alles nu weer.

Tsja, het heeft even geduurd... Er is veel gebeurd sinds de vorige reis naar NZ. Als je wilt weten hoe het mij het afgelopen jaar is vergaan, kijk dan even naar het filmpje AllOfMe op dit blog (rechts bij de favorieten).
Reisverhalen heb ik sinds de vorige bijdrage niet gehad. Gelukkig ben ik er weer en gaat daar nu verandering in komen.
We gaan namelijk weer op reis... zeilen!


Om vast in de stemming te komen plaats ik een prachtige sfeerfoto. In alle vroegte gemaakt onderweg naar de wedstrijden in Langweer afgelopen april. (de foto is gemaakt door Remco, een bemanningslid van ons skûtsje). Deze foto vind ik zo fantastisch mooi. Het lijkt wel een schilderij. De volgende foto heb ik zelf gemaakt vorig jaar vlak voor de wedstrijdweek in Hylpen (Hindeloopen).


De zeilen van ons skûtsje blijven voor mij voorlopig nog even ingepakt. Deze zomer ga ik niet de hele zomer op het skûtsje in Friesland, maar met het hele gezin naar....
Dit jaar hebben we een droomvakantie geboekt, allemaal te volgen op mijn eigen domein: www.riksen.tk

Later meer...

Govert

- Posted using BlogPress from my iPad

Luieren, Gannet Rock, hike en een waterval

Na onze meerdaagse Adventure tocht doen we het rustig aan.
Op donderdag luieren wat rond in en om het huis. Rond 15:00u brengen we Anna naar de zwemtraining en rijden we door naar Waiwera, het thermal zwembad met de hevige glijbanen. Jonas is vooraf niet onder de indruk van de stellage met glijbanen en Max en ik spelen het spelletje mee. We doen alsof het wel meevalt. Vervolgens duiken we als eerste de 'black hole' in. Als Jo na de glijbaan in de waterbak terecht komt is hij er even stil van. Zijn commentaar daarna: 'Wauw wat is die hevig. Vet! Cool!' We doen nog de andere glijbanen een paar keer. We luieren wat rond in het thermale water. Baden van 36, 38 en 42 graden. De ene met bioscoopscherm, de andere met rustige muziek.

Vrijdags doen we helemaal niets. Het is bewolkt en bloedheet. De hoge luchtvochtigheid zorgt ervoor dat we loom zijn. Anna hangt tussen haar zwemtrainingen door op de bank en kijkt van díe typische meidenfilms. Max en Jo Xboxen de hele dag en ik lees wat in het boek van Keith Richards. 'smiddags laten Jonas en ik Phoebie uit en maken we pizza's. Hoewel ik bij het bakken m'n vingers brand, kan ik er erg van genieten. Ik ga vroeg naar bed met als gevolg dat ik 'snachts wakker lig en wakker blijf omdat ik mailtjes ga antwoorden.

Zaterdag is het weer prachtig weer. We brunchen uitgebreid bij de ouders van Sarah. Daarna gaan Max, Anna, Jo en ik naar de Gannet Rock aan de westkust bij Muriwai.


Een prachtgezicht. Je kan er uren naar kijken.
De Jan van Genten hebben enkele jaren geleden hun rots verlaten en nesten nu ook op het vaste land. Ze rukken steeds verder op, maar de dichtheid lijkt af te nemen. Ik kan me van de vorige keer een compleet overbevolkt stukje rots herinneren. Nu is er af en toe gewoon rots te zien.


Daarna gaan we naar het strand en we zwemmen geruime tijd in de branding. Het zand is hier zwart en het is zo warm, dat je er met je blote voeten niet op kan staan. Nadat we opgedroogd zijn, trakteert Max ons op een lekker ijsje.
We rijden vervolgens naar Piha terwijl de benzine bijna op is. In Piha blijkt geen tankstation te zijn. Terwijl we ons zorgen maken of we het volgende station wel halen gaan we eerst maar de kleine versie van de 'hike' lopen. Meteen dus naar de fantastisch mooie waterval die je normaal gesproken pas na twee uur wandelen als beloning ziet. Bij de korte Nike is het al na een half uur. Die waterval is het afgelopen jaar ook door het grote publiek ontdekt omdat die het afgelopen jaar voor een Steinlager bierreclame is gebruikt. Dat is te merken ook want de vorige keer waren er zo'n 4 andere mensen, nu waren er wel 50! Het leek wel een zwembad zo druk was het er.


Terwijl ik het water in loop bedenk ik me dat ik de fles zonnebrand nog in mijn zak heb. Vervolgens bleek ik nóg wat in m'n zak te hebben...

Wanneer we Piha uitrijden begint het benzine lampje te branden. Na 15 km bergweggetjes door de bush komen we bij een splitsing en gokken we dat we linksaf voor de dichtstbijzijnde pomp tegenkomen. Downhill laat Max de auto zo veel mogelijk uitrollen en hij wordt steeds zenuwachtiger. Uiteindelijk rollen we de bewoonde wereld weer binnen en komen we bij een takstation aan. Geluk gehad, want de tank was nagenoeg leeg.
We halen nog wat spullen voor de BBQ en tegen etenstijd zijn we weer thuis. Ook de ouders van Sarah zijn op de BBQ en Max bakt ze weer bruin. Ik weet het inmiddels zeker: het vlees is hier veel malser dan in NL.



Na het eten brengt Max ons naar de beach bij de haven waar Jonas en ik onze initialen inkrassen. Anna, Tessa en Minnie's namen staan er ingekrast naast die van Robben die zijn initialen hier een jaar geleden ingekrast heeft. Het is zo een echte familiesteen aan het worden.

Zondagmorgen slapen we uit en pakken we rustig alles in. Ik moet er niet aan denken straks weer sokken schoenen en een lange broek te dragen...
Op weg naar het vliegveld beseffen we dat deze mooie zomervakantie al weer voorbij is.
We vertrekken om 14:15u en komen de maandagmorgen om 06:05 aan op Schiphol. In de tussentijd hebben we netto zo'n 24 uur gevlogen en hebben we bijna 4 uur overstaptijd in Kuala Lumpur. Voor mijn gevoel klopt er helemaal niets van, maar als je het uitrekent klopt het wel.

De vakantie is weer voorbij. Zo is ook deze serie van het blog is afgelopen.

Ik voel de jetlag al komen ;-(

- Posted using BlogPress from my iPad

SkyDive, Thermal Village, de Luge, Quads en Glowworm Caves

Maandag 3 januari zijn we al vroeg op weg naar Rotorua waar we 'smiddags een SkyDive hebben geboekt bij NZone. Jazeker, een SkyDive. Dat is iets anders dat een SkyJump. De Jump gaat vanaf de SkyTower en de Dive gaat uit een vliegtuigje.
Als we in Auckland over de brug naar het zuiden rijden zijn we getuige van een echte politie achtervolging. We worden met hoge snelheid ingehaald door een grijze auto, direct gevolgd door vier politieauto's. We schrikken ons lam. De grijze auto haalt links en rechts andere wagens in. Even later volgen nog enkele politieauto's en een motor. Die laatste stoppen vlak voor ons het verkeer, trekken hesjes aan leiden het verkeer naar één baan. Nog geen 100m voor ons is de grijze wagen tegen de middenberm klemgereden. De bestuurder is net ingerekend. Omdat het zo vlak voor ons gebeurde kunnen we er gelukkig snel langs. Achter ons ontstaat meteen en file. Het is tenslotte nog in de ochtendspits. Tsjonge... Wat je hier zo allemaal meemaakt in NZ... Aan adrenaline geen gebrek!


Als we rijden door Hamilton rijden laat Max ons hun oude huis zien. In de shopping mall waar ze altijd kwamen drinken we een lekkere fruitcoctail bij een Japanse zaak.
In Rotorua rijden we wat rond. De zwavellucht is wel even wennen. We kijken naar wat mudpools en warmwaterpools. Later blijkt dat hier de hotwaterpool was waar met kerst een jongen in gevallen was. Hij was over zijn hele lijf verbrand en is in het ziekenhuis bezweken. Hij zal wel over een hekje zijn geklommen, want overal staan hekjes zodat je er niet zo maar in kan lopen.


Bij het vliegveld aangekomen worden we meteen klaargemaakt voor onze sprong. Jonas en ik springen. Voor mij is het inmiddels de derde SkyDive en ik begin het steeds leuker te vinden. Voor het eerst dat ik nauwelijks zenuwen vooraf voel. Ik voel wel mee met Jonas want op weg naar de sprong doet hij het bijna in z'n broek. Even belangrijk te weten voor de thuisblijvers: niemand dwingt Jonas dit te doen. Hij wil het echt zelf hoor! Maar het is tegelijkertijd best eng.
De begeleider van Jonas heet Matty en hij heeft zijn eigen privé cameraman bij zich voor een film en foto's. Ik spring met instructeur Mike. Het vliegtuig gaat speciaal voor ons. Géén andere springers in onze vlucht.
Max filmt ons bij vertrek en al snel sluit de glazen deur waardoor ik tijdens het stijgen een fantastisch uitzicht heb over het vulkanische gebied rond Rotorua. Het vliegtuigje klimt behoorlijk stijl en al snel zitten we op 12000 voet. Ik spring als eerste. Fantastisch wat een val. Eerst ondersteboven en op m'n rug neem ik afscheid van het vliegtuig en zie de cameraman naar buiten gaan. Binnen een paar seconden vallen we zo'n 220 km/u. Als je je mond open doet, krijg je hem nauwelijks meer dicht. Het is compleet helder en ik kan alle kanten op kijken. Ik vlieg! Nou weet ik waarom vogels zoveel fluiten!


De parachute gaat open en even later zie ik Jonas en de cameraman. We zeilen naar Jonas en vliegen vlakbij elkaar. Juist als ik denk: 'als we maar niet te dichtbij komen, stel je voor...' vliegen we parallel op dezelfde hoogte en raakt onze parachute die van Jonas. Ik schrik me rot. Doodeng! Eerst dacht ik dat het per ongeluk was, maar even later doet Mike en Matty hetzelfde weer. Verschillende keren zelfs. Ik kan met Jonas praten.. We schreeuwen naar elkaar, steken onze duimen op. Even later landen we op het grasveldje en Jonas' eerste reactie is: 'dit was absoluut supervet!!'.


Even later rijden we naar ons hotel. Dat hotel blijkt toevallig hetzelfde hotel te zijn als waar Max en ik ook in 2000 waren en waar hij een paar jaar daarvoor met ma en pa is geweest. Hoe is het mogelijk dat we hier toevallig geboekt hebben. We waren naar dat hotel op zoek geweest in de hotelgids, maar konden het niet vinden en hadden ook geen idee meer waar het was. Dus uiteindelijk hebben we maar wat geboekt. Puur toevallig dus, want als je weet hoe veel hotels er in Rotorua zijn... Het wordt hier ook wel RotoVegas genoemd. Zal wel komen omdat we bij de a zijn begonnen en we in het Alpine hotel zitten. Het ligt vlak tegenover het Whakarewarewa thermal village waar ik vorig jaar met Robben was. Wij gaan er de volgende dag heen. Een kamer met keukentje, badkamer, slaapkamer en private thermal pool in onze achtertuin.
We installeren ons en gaan 's avonds eten bij Valentines. De plek waar ma zo enthousiast over was toendertijd. Het recept: je betaalt een entreeprijs en kan vervolgens zo veel je wilt opscheppen van het buffet. Er staat van alles. Je kan eten zo veel je wilt. Het valt op dat er ook erg dikke families eten. De familie aan het tafeltje tegenover ons eet volgens ons hier regelmatig. Aan de hoeveelheid keren dat ze opscheppen geloof ik niet dat ze hier dagelijks eten, maar eens per week. Zo veel kan je niet elke dag eten. Onvoorstelbaar wat een buiken hebben die jonge dochters al. Op het ijstoetje van Jonas na houden wij het beschaafd.


Op 4 januari lopen we 's ochtends vroeg vanuit ons hotel naar het Whakarewarewa thermal village. We volgen de 'guided tour' door het dorpje. Zeer bijzonder hoe hier al jaren geleefd wordt door de Maori's. We zien hoe ze koken op geothermische warmte, baden, en zelfs begraven. Verder zien we een enorme geiser die maar niet echt tot een metershoge uitbraak wil overgaan. We horen hem wel rommelen en het geluid doet ons denken aan het vuurwerk van nieuwjaarsnacht dat we zagen van de SkyTower in Auckland. Tot slot gaan we naar een Maori theater. We zien de verschillende Maori dansen en gezangen. Prima show! (Link naar de site).


's Middags gaan we naar het SkyLine park. We gaan daar voor de 'luge', een soort kruising tussen een skelter en een rodel. We gaan met een gondelbaan naar boven. Daarna krijgen we een helm op en rijden we in kleine luges/skeltertjes over een soort rodelbaan naar beneden. Stuur naar je toe is remmen, goed onthouden!


We doen zo drie afdalingen. Hardstikke leuk. Vooral om met 30gr C na elke afdaling in een skilift te zitten. Het gaat hard naar beneden en tegelijkertijd valt het allemaal wel mee qua risico. Er zijn zelfs ouders die hun kind op schoot mee nemen. (Link naar de site).

Daarna zouden we gaan zorben. Er zijn twee plekken waar je dat kan doen. Jo vindt ze beiden niet interessant genoeg. dus rijden we door naar wat anders. We komen uit bij QuadZone, waar je met Quads door de natuur kan scheuren. Jonas en Max zijn meteen verkocht. Jo ook omdat je hiervoor in NL minimaal 18 jaar voor moet zijn. De middagtocht is echter al volgeboekt. We besluiten de volgende morgen vroeg om 9:00u te boeken. Als het goed is past het nog net in ons schema.
Bij de 'Mad Butcher' halen we wat heerlijke sirloin steaks en schapen gehakt om in ons hotel hamburgers en een lekker stukje vlees te maken. We hangen wat rond in de Spa en gaan bij tijds naar bed.

Woensdag 5 januari zijn we dus al vroeg op weg naar Quadzone. We krijgen helmen op en een stofbril. Daarna een korte instructie op een crosparcours en 'off we go'. Over een stoffig bergpad de heuvel op. Langs koeien, door vlaaien. De stront van je wielen vliegt je links en rechts om de oren. We rijden door een enorme hoeveelheid stof. Nu weten we ook hoe NZ smaakt! Een groot deel van het parcours gaat door een oerbos. Prachtige bomen, lianen, modderpoelen, varens.
Opeens schiet mijn Quad in een haakse bocht naar links terwijl ik naar rechts stuur. Ik kan het apparaat nog net overeind houden en sta vrijwel meteen stil. De wielophanging was losgeschoten en beide wielen wijzen een andere kant uit. De instructeur repareert hem met een stukje 'no. 8 wire' provisorisch en ik mag op zijn Quad verder. Dat is maar goed ook, want het linkerwiel schiet nog een paar keer los. Na een tocht van ruim een uur zijn we weer terug bij de base. We zitten onder het stof en wassen het ergste eraf in een soort trog. Jonas vond het allemaal supervet.


Meteen weer in de auto en op naar Waitomo. Daar hebben we om 12:45u een blackwater rafting tocht geboekt door de gloeiwormgrotten. We zijn ruim op tijd. Max wilde niet mee en omdat de tocht drie uur duurt, moet hij dus even wachten ;-).
We hijsen ons in wetsuits. Na een klein tochtje met een busje komen we bij de grot aan. Mooie stalagtieten en -mieten. Maar vooral ijskoud water waar we doorheen banjeren. Even later drijven we op een grote zwarte autobinnenband door de grot. Boven ons zien we een indrukwekkende sterrenhemel. Een hemel gevormd door de gloeiende puntjes van de glowworms. Net een sprookje. Heer indrukwekkend en een absolute 'must' voor iedereen die naar NZ gaat. (Link naar de site).


Aan het eind van de middag rijden we via de Burger King naar huis. Kunnen we weer even bijkomen van al die adventures.

- Posted using BlogPress from my iPad

Location:Rotorua en Waitomo

Nieuwjaarssprong & kajakken naar Puhoi

Jawel hoor. We hebben er weer eentje van Jo.


Gemaakt op de terugweg van het bezoek aan Patetonga.
We slapen overigens redelijk veel hier in NZ. Op oudjaarsdag werd ik pas om 10:00u wakker. Ook Jonas slaapt hier in NZ prima.
Op oudjaar ga ik 's Middags met Jo en de drie meiden naar Auckland. We shoppen op Queenstreet. We worden alle modezaken ingesleurd, drinken een frappuchino bij de Starbucks en eten een heerlijk ijsje op de kade bij Valentino. Verder boeken we een nieuwjaarssprong voor Anna en Jonas voor de volgende dag, op 1-1-'11 om 12:15u. Op het moment dat het in Nederland net Nieuwjaar is. Een mooie activiteit om het jaar mee te beginnen.
Het oudjaar werd in de achtertuin met een heerlijke BBQ en veel bubbels gevierd.


Minnie, Tessa en Anna trakteren ons op een dansvoorstelling. Ze hebben de afgelopen dagen vier nummers van de musical Chicago ingestudeerd. De garage is omgetoverd in een podium. Wij zitten op de oprit en als de garagedeur omhooggaat begint de erg knappe show met eigen gemaakte choreografie. Phoebe, de hond wil graag meedoen. Hilarisch.
Er wordt hier in de buurt slechts een enkele vuurpijl de lucht ingeschoten. Eigenlijk is er maar één plek voor het vuurwerk en dat is de SkyTower midden in Auckland. Ondanks dat het zo'n 40 km naar het zuiden ligt kunnen we het over de baai zien vanaf het terras. En zelfs horen. Een enorm gerommel dat je qua timing wel heel erg anders hoort dan dat je ziet. Ons vuurwerk bestaat uit een aantal 'party poppers' en een lekker kampvuurtje.


Op nieuwjaarsdag ben ik er weer vroeg uit. De lucht is blauw. Het belooft en mooie dag te worden.
Onderweg naar Auckland beginnen we al aardig zenuwachtig te worden. Anna en Jonas worden aangekleed in een mooi 'space pak' en gaan met de lift naar boven de toren in.


Even later springen ze eerst Anna en daarna Jonas. Wauw wat een helden. Ik geloof dat ik nu beneden net zo zenuwachtig was als vorig jaar toen ik zelf sprong.
Je kan zijn sprong zien op: Klik hier voor de sprong van Jonas



's avonds eten we op het strand en spelen we een potje cricket.


Op zondag 2 januari nemen we afscheid van Steve, Vicky, Minnie en Tessa en zwaaien we ze uit.
's Middags gaan we kajakken. We varen een aantal kilometers een getijderiviertje op naar het prachtige plaatsje Puhoi. Het is heerlijk weer en we zien de palingen zwemmen terwijl we door de mangrovebossen peddelen.


- Posted using BlogPress from my iPad

Location:Auckland

Oud en Nieuw

Wij wensen iedereen een gelukkig nieuwjaar!!!
We hebben vanavond een BBQ gehad en daarna met marshmallows boven een kampvuurtje en een glaasje champagne de jaarwisseling gevierd. In de verte hoorden we het gerommel van het vuurwerk vanaf de Skytower downtown Auckland. We konden het zelfs zien vanaf het terras! Pal zuid, 40 km verderop. Ongelofelijk. Het was een gigantisch vuurwerk. Misschien zien jullie het vannacht nog op de TV. Morgen rond deze tijd voor jullie in NL springen Jonas en Anna vanaf diezelfde Skytower de skyjump. Op dat moment zijn jullie waarschijnlijk nog met vuurpijlen en oliebollen in de weer.

PS. Het fototoestel is weer terecht.

- Posted using BlogPress from my iPad

Location:Gulf Harbour Dr,Gulf Harbour,Nieuw-Zeeland

Tree Tops & Jazz

Maandag de 27e doen we een Tree Top Adventure. We overwinnen onze hoogtevrees en we volgen een parcours van 9 etappes. De eerste etappe is op slechts enkele meters hoogte, maar het gaat steeds hoger. De laatste etappe is zelfs op zo'n 17 meter hoogte.


Jonas is verstandig en besluit niveau 9 te laten voor wat het is. Hij heeft met niveau 8 zijn grenzen voldoende verlegd.


Toen ik aan de 9e etappe begon, kon ik het me niet echt voorstellen, maar eenmaal boven benijdde ik Jonas wel. Na de eerste paar stappen keek ik naar beneden en toen ik de verder wilde had ik het even niet meer. Ik voel ik me weer vastgenageld staan en wil terug (net als vorig jaar bij de skywalk). Maar dat kan natuurlijk niet en ik moet me wel over mijn angst heen zetten. Het klamme zweet breekt me aan alle kanten uit en dat komt niet doordat het lekker weer is. Als je zo'n twijfelmoment hebt is het opeens erg moeilijk.
Ondanks dat lukt het me om alle etappes te doen. En als je eindelijk naar beneden tokkelt voel je je een ander mens.


De meeste bewondering had ik voor Sarah's vader die met zijn 75 jaar gewoon alle etappes deed. Na afloop bleek hij de oudste deelnemer te zijn die in de 6 jaar dat dit park open is alle etappes heeft gedaan. Hij vertelde later dat hij, toen hij bij de marine zat, regelmatig de mast in moest klimmen. Liet zelfs een filmpje op YouTube zien van de ceremonie op de HMS Ginger.


De dinsdag doen we niet veel. Het is weer bewolkt en we rusten voornamelijk uit. Nooit geweten dat het bomenklim festijn zo vermoeiend is. We moesten er allemaal echt van bijkomen. Ik loop een rondje hard samen met Vicky, de vriendin van Steve. We 's middags spelen we Trivial persuit. Best moeilijk met al die Nieuw Zeelandse vragen. Daarna nog een potje True Colours.



's Nachts slaap ik slecht. Voor het naar bed gaan heb ik mijn mailbox bekeken en er zaten een drietal mailtjes in met minder leuke berichten uit Nederland. Ik blijf er maar over peinzen en weet er kan de rust niet vinden om in slaap te komen.
Woensdag's gaan we naar een Blues en Jazz festival op een wijngaard in de buurt (Ascension wine estate in Makatana). Een zeer bijzondere ervaring.


Het publiek (ca.300 man) zit netjes op meegenomen kleden, stoeltjes en koelboxen in de brandende zon. Wanneer de eerste band begint te spelen blijft iedereen gewoon met elkaar praten. Er wordt vooral veel wijn gedronken en de muziek lijkt wel bijzaak. We hadden eerst een heerlijke witte Cabernet Sauvignon. Toen een soort Riesling, een Pinot Gris en tot slot een Chardonnay. Allemaal fantastische wijnen.
Wanneer het begint te schemeren speelt er een Engelse band die de mensen eindelijk aan het swingen krijgt. Tegen 22:00u gaan we naar huis met de kinderen. Steve, Vicky en de ouders van Sarah blijven nog tot het einde. Bij ons vertrek ben ik mijn fototoestel kwijtgeraakt. Beter gezegd, het fototoestel van Tjeerd dat ik speciaal voor deze reis mocht lenen... En er stonden juist zulke mooie foto's op...

Donderdag de 30e gaan we naar Patetonga naar Mandy en Dennis. Een rit van zo'n twee uur. Het zijn oude vrienden van Max en Sarah die ze altijd in de kerstvakantie bezoeken. Het plaatsje is in the misdoe of nowhere. Er is een tankstation (van de vader van Mandy), een winkeltje dat van Mandy was en een kroeg van haar broer. Alle gezinsleden wonen zo gezellig bij elkaar en tot zeer recent waren er geen inwoners die geen familie is. Het huis van Mandy is een bezienswaardigheid. Overal hangen snuisterijen. Er is geen plekje in het huis waar niets staat of hangt. In de tuin zijn wel vijf zithoeken. Er zijn diverse schuurtjes en ze hebben kippen, twee varkens en een rare struisvogel die een Emoe blijkt te zijn. Verder hebben ze er een heerlijk zwembad met een glijbaan, waar we natuurlijk heerlijk in gebadderd hebben. De kids gaan achterin de auto mee de koeien voeren. Ze hebben er 28.


Dennis is een 'home kill butcher'. Hij slacht dieren op bestelling en levert ze op als mooie palletjes vlees, klaar om ingevroren te worden. Tussen de middag gaan er zelf gemaakte worstjes en beefburgers op de BBQ. Zelden zo'n smakelijke burger gegeten! We gaan bij tijds naar huis want Anna moet nog trainen (zwemmen).


- Posted using BlogPress from my iPad